Gefrustreerd?
20 maart 2006 door cecileanne
Vandaag tijdens mijn werk hoor ik van een klant opeens een verhaal dat
mij meer raakte dan ik dacht mij te kunnen raken. Een vrouw die midden
in een heel vervelende scheiding zit en die ondertussen ook nog haar
kind moet opvoeden, haar baan moet zien vol te houden en een dure
studie met succes zal moeten afronden en betalen.
Goed, ik hoor het maar van één kant, maar ik reageer er feller op dan ik zou moeten. Ik ben nu al weer vijf jaar gescheiden en in een hele slechte soap terecht gekomen toen, die ik niet geloofwaardig zou achten als hij op t.v. gekomen zou zijn, maar nu eindelijk een soort evenwicht te zijn gekomen, dacht ik dat ik alles toch goed verpakt en orderlijk in de kast had staan. Eén zo'n verhaal en ik voel me minder groot en sterk dan ik normaal zou zijn.
Goed, ik weet dat er ook gescheiden vaders een groot deel van de opvoeding op zich nemen, maar ik kan me niet aan de indruk ontrekken dat het vooral de moeders zijn die de prijs betalen van de huidige instabiele gezinnen (naast natuurlijk de kinderen).
Zou ik gefrustreerd zijn? Ik verzet me altijd aan cynisme, omdat ik dat geen manier van leven vind en wil blijven geloven in de liefde (in de breedste zin van het woord), maar vind het zo moeilijk. Zou mijn bloed toch al vergiftigd zijn met frustratie? Dat ik bij weer zo'n verhaal weer bevestigd word in mijn mening? Dat ik het gevoel heb dat die zogenaamde emancipatie ons nergens gebracht heeft? Dat dat alleen maar betekent dat je als vrouw nu alles moet doen: opvoeden, werken en ook jezelf nog ontwikkelen. Dat we ons in de man vergist hebben?
Ik ben gelukkig nog steeds dol op mannen, maar soms verlang ik terug naar de jaren zeventig (al heb ik die niet bewust meegemaakt en idealiseer ik waarschijnlijk):naar zussen onder elkaar. Soms heb ik zin om gewoon een grote actie te gaan voeren, voor vrouwelijk solidariteit en dat we dan maar zonder mannen als steun ons leven moeten voortzetten.
Kan iemand mij tegengif geven tegen deze frustratie?
| Reacties |
Schrijf zelf een reactie  |
| 23 mei 2006 door PRINS6 | Hoi Cecileanne (en andere alleenstaande moeders!)
Ik ben geraakt door je verhaal. mijn man is bij me weggegaan toen ons dochertje zes weken was...ze is nu 8 maanden. Ik merk dat ik behoorlijk sterk en krachtig ben. Ook ik heb een hekel aan cynisme. Ik geniet gelukkig ook erg van mijn dochtertje. En hij komt nog steeds omdat hij haar ook graag wil zien. En op zich gaat dat best goed. Maar we moeten ook alles nog regelen, daar zie ik wel tegen op. Soms snap ik nog steeds niet wat er gebeurd is, en dat dit kon gebeuren. Eens vonden wij in elkaar zielsmaatjes.....
Ik zou je graag persoonlijk kunnen mailen. Ik weet niet of dat kan. Gewoon om wat ervaringen te delen. En wellicht nuttige tips te delen.
Als iemand wil reageren, graag.
Groeten, Danny (v) |
| 27 maart 2006 door kira | hallo schrijfster van "gefrustreerd", wees niet bang, ik denk dat er heel wat vrouwen zijn die zo denken als jij. Ik heb ook een rotscheiding achter de rug, ben alweer bijna 2 jaar alleen opvoedster van 2 pubers !, nog heel vaak steekt de rancune weer de kop op, ondanks dat je weet dat het geen enkele zin heeft je er nog mee bezig te houden maar ik vrees dat je er nooit helemaal van los komt. Misschien is het te vergelijken met een koortslip, tijden heb je er geen last van en dan ineens zit je even niet zo lekker in je vel en dan slaat het virus weer toe, maar uiteindelijk overwin je het weer en gaat het weer een hele tijd goed. Kop op, wij vrouwen zijn sterk toch?! |
| 27 maart 2006 door PatSch | Ik ben een inmiddels bijna gescheiden moeder met 2 kids. Ik heb altijd partime gewerkt. Kreeg het verwijt dat k lui was, niet genoeg in huis deed, enz, enz.
Nu nog probeert hij te bepalen wanner ik mijn boodschappen moet doen, of ik wel of niet thuis moet zijn. Ik word er gek van.
Mannen, voor mij ff niet |
| 23 maart 2006 door rembrandt35 | lieve onbekende vrouw,
hier een van die leuke mannen waar je gelukkig nog steeds op valt..en terecht!
ben zelf nu anderhalf jaar gescheiden en mijn idee is altijd geweest: eerlijk delen of samen kiezen.
ik mag nog twaalf jaar hard werken om de helft van mijn inkomen af te staan, zonder invloed op de activiteiten van mijn vrouw.
als je uit elkaar gaat terwijl je allebei een drukke baan hebt, dan moet ook dat eerlijk worden verdeeld. blijkbaar is er bewust gekozen om ondanks kinderen allebei volledig te blijven werken. toen kon het ook worden opgelost, dus nu ook (maar dan wel gezamenlijk).
mail me maar als je er nog eens over door wilt praten, je klinkt gelukkig nog niet helemaal hopeloos!
kus op je voorhoofd. xxx |