Algemeen
ook nieuw
- ellis wrote on 15-02-2010 21:47:
goedeavond allemaal,
ik ben ellis, 33 jaar en sinds 3 maanden gescheiden. ben nu sinds 4 nachten over. heb na ongeveer 4 jaar twijfelen uiteindelijk de stap genomen. we hebben 2 kids samen.
nu ik hier zit vind ik het verschrikkelijk zwaar. mijn huis is erg mooi geworden en ben er blij mee maar ik mis het vertrouwde, mijn huis, mijn katten en ook mijn ex?
ik ben enorm verward hierover en vraag me af of dit normaal is.
wil veel huilen maar voor de kids probeer je het gezellig te maken om de toch al zo onwennige nieuwe situatie dragelijk te houden
hoe zijn jullie ervaringen hiermee?
- lienepien wrote on 15-02-2010 21:59:
hoi Ellis,
Welkom hier....
Ja...al die gevoelens horen er (helaas) allemaal bij...de rouwverwerking van dat wat er niet meer is en ook niet meer gaat komen. Huil maar, schreeuw maar, scheld maar.....het mag er allemaal uit!
En idd....voor je kids houd je je sterk, maar vergeet niet dat ze ook echt wel jouw verdriet mogen zien. Niet tot in den treure, maar op het moment dat jij laat ziet dat je je verdriet hebt, geef je automatisch ook aan hun mee, dat zij ook verdriet mogen hebben en dit ook mogen uiten.
Mijn kids zijn nog jong (5,2 en 6mnd), ik heb toen veel aan het boekje 'van alles 2' gehad. Heb dit menigmalen voorgelezen aan de kids en met name de oudste begreep heel goed, dat ik wel eens verdrietig was, maar dat hij dan best blij kon zijn, zoals hij het zelf zei...
Ook vraag ik elke avond 'wat vond je het leukste van vandaag' en 'wat vond je niet leuk vandaag'. Ik benoemde dan ook wat ik leuk en niet leuk vond. Ik benoemde dan ook wel eens een keertje 'ik vond het niet leuk van vandaag dat papa er niet was tijdens het eten, mama mist dat'. Heel concreet en de oudste zei dan 'dat vind ik ook jammer mama, maar papa komt vast de volgende keer frietjes eten'. (jank-momentjes waren dat voor mij).
Maar je verdriet naar het oude, vertrouwde...heel herkenbaar voor mij en daar worstel ik ook nog volop mee. Ik ben nu 6 maanden uit elkaar.
15-02-2010 22:00:20 door lienepien
- peet72 wrote on 15-02-2010 22:19:
Hey ellis,
Heel herkenbaar. Ik heb na jaren twijfelen de keuze gemaakt om weg te gaan. Wij hebben 2 kids samen toen 8 en 3. Nu, na 3 jaar zijn er nog momenten dat ik me afvraag of ik er goed aan heb gedaan. Al het vertrouwde, al het samen beslissen om iets wel of niet te doen, elkaars mening over nieuwe dingen, de aandacht van de ander als je thuis kwam.......het is er allemaal niet meer. Maar als ik eerlijk ben......Na 15 jaar was het gewoon op, we waren uit elkaar gegroeid, en ondanks dat het contact nu goed is, weet ik zeker dat het nooit zo goed was geweest als we nog samen waren geweest.
Het heeft tijd nodig, neem die tijd.....
- ellis wrote on 15-02-2010 22:20:
pff als dit nog zo lang duurt...
het is een erg heftige pijn, maar wat je zegt over verdriet uiten naar kinderen is een goede. mijn kids zijn al 7 en 10 dus kan er wel over praten. heb co ouderschap met ex en goed contact gelukkig.
ik vind het op het moment zo zwaar dat ik alles het liefst terug zou draaien. ga aan alles twijfelen
mijn jongste ligt op het moment bij mij in bed, die zei eergister naar papa te willen naar haar eigen bed. dat doet zo'n pijn terwijl het erg logisch is van haar uit.
oudste vroeg net hoe lang het duurt voordat een huis echt als je thuis gaat voelen. ik kon hier geen antwoord op geven. dit heb ik ook gezegt, dat ik ook moet wennen en het voor mij ook nog niet als thuis voelt.
bedankt voor je reactie!
- lienepien wrote on 15-02-2010 22:37:
Het terug willen draaien naar hetgeen wat je kent en hetgeen wat vertrouwd voelt, zit in ieder mens. Ieder mens is van nature bang/angstig voor nieuwe uitdagingen, met als gevolg dat ze dat niet willen.
Zie je gevoel maar als iets wat van nature in je zit. Het is heel logisch om het nieuwe, onbekende niet te willen.
Aan jou de keus hoe je hiermee omgaat...angstig en gesloten (blijven hangen in dat wat je niet meer hebt) of open en nieuwsgierig (kijken naar hetgeen wat op je pad komt en hier (proberen) van genieten). Zo probeer ik het nu te doen....open en nieuwsgierig, laat de nieuwe ervaringen maar komen en af en toe jank ik een potje om mijn verlies en geef mezelf hier dan 15 min. voor. Daarna grijp ik weer naar de toekomst....
Klinkt allemaal een beetje zweverig en geloof me! Dat ben ik totaal niet! Ben zo nuchter als wat.
- ellis wrote on 15-02-2010 23:24:
peet; bedankt voor je reactie, heel herkenbaar dus. verstandelijk weet ik dit ook maar gevoelsmatig is het op het moment een verwarrende toestand. ik vond de scheiding tot nu toe erg meevallen maar blijkbaar komt nu alles er pas uit, het moment van echt gescheiden leven en de confrontatie hiermee. de verzorging voor de kids alleen vind ik niet zwaar, deed ik al vaak ivm wisselnde diensten van ex. maar het stukje dat al het vertrouwde weg is doet inmens veel pijn..
lienepien, ik hoop dat ik het snel ook zo kan zien, de toekomst weer wat rooskleuriger en weer zin hebben hierin. had vanmorgen ook een goed moment, lekker muziekje op, blij met mijn huisje en dingen doen. de huilmomenten horen daar gewoon bij denk ik en moet ik accepteren.
heb de neiging om veel afleiding te zoeken en gezelligheid te zoeken, veel werken e.d. maar dat is hier niet de oplossing in. ik moet er doorheen..
- Bert wrote on 16-02-2010 20:06:
Hoi Ellis,
ik ben nieuw hier.
Moet mij dan nog even voorstellen...
Ben nog niet officieel gescheiden maar mijn vrouw woont al apart.
Een jaar geleden ben ik in de steek gelaten na 13 jaar huwelijk, en dat voor een buurman!
Vreselijk moeilijke periode.
Ben eerlijk gezegd een beetje op zoek naar mensen die iets soortgelijks zijn overkomen en praten (tikken) hierover helpt wellicht?
Groet, Bert
- Reina wrote on 16-02-2010 20:28:
Hallo Bert, welkom op het Forum. Er zijn vast en zeker mensen die zich herkennen in je verhaal. Gooi het er maar uit hier, hoor. Je krijgt altijd een reactie.
En Ellis, vaak is de angst voor de heftigheid van het verdriet groter dan het verdriet zelf. Je mist je oude huis, je ex, je gewoontes. Ja, logisch gevoel, toch? Maar je hebt een keuze gemaakt maar je heel lang over hebt nagedacht en het was het goede voor jouw toekomst. Dit is het begin van jouw toekomst, helemaal door jou zelf in te vullen. Eng, maar dat went. Het is ook een uitdaging om nu eens dingen voor jezelf uit te vogelen. En je kunt het heus wel. Dit gevoel van missen mag er zijn, net als de opluchting, die er vast ook wel vaak is.
- ellis wrote on 18-02-2010 21:26:
reina, bedankt voor je woorden! het gaat elke dag al iets beter. pijn is er nog steeds, maar veel minder heftig. ben echt 3 dagen elke keer aan hethuilen geweest, terwijl ik voorheen echt bijna nooit huilde.
merk wel dat ik het fijn vindt als er mensen komen, op bezoek. mijn zusje heeft hier vanacht geslapen en zo komt een vriendin nog even thee drinken. die contact momenten heb je nu meer nodig.
bert, wat erg voor je! ik wens je heel veel sterkte! mijn situatie was heel anders, de scheiding is mijn keuze geweest na therapie en jarenlang ongelukkig zijn samen. maar dus wel nog goede vrienden. denk dat dat het verwarrend maakt nu.
- mamsk wrote on 20-02-2010 21:21:
Hey Ellis,
Dat herken ik zo goed, terug willen naar het vertrouwde......
Denk ook nog zo vaak waren we nog maar met z`n vieren..
Altijd maar zelf bedenken wat je nu weer moet gaan doen en dan vooral in de weekenden. Voorheen vond ik de weekenden heerlijk, maar nu toch echt wel heel wat minder.
Ook ik vind het heel fijn om mensen om me heen te hebben, je zoekt idd veel meer contact momenten.
Maar wij zijn nog maar 2 maandjes uit elkaar.
This is the no-script version of the 1Ouder forum. If you have javascript enabled, please click here.Designed by
SLIM Web Architecture