Hallo allemaal,
Is dit onderwerp nog actief? Want ik heb ook een relatie gehad met een Narcist. Ook hebben we samen een kind en ik heb nooit echte liefde gevoeld. Ja, in het begin, toen DEED hij alsof hij van mij hield, dat was nog om mij voor zich te winnen. Toen ons kind op komst was en eigenlijk als eerder merkte ik steeds meer en meer dat het niet alleen allemaal aan mij lag. Ik gaf mezelf nml. de schuld, omdat ik het ook elke dag hoorde. Maar het kunnen gevaarlijke mensen zijn, die precies weten
bij wie ze HET kunnen doen, en zo gecalculeerd zijn dat anderen het niet merken, ik werd aangekeken als rotwijf, voor dingen die ik niet eens deed. Maar het is echt pijnlijk, en er zou meer aandacht voor moeten zijn, want dit soort ziekten kunnen mensen kapot maken, ook kinderen dus, want mijn kinderen hebben gigantisch geleden onder zijn mentaliteit. Misschien wil iemand nog reageren, maar vrees dat het te laat is? In ieder geval sterkte voor een ieder die ook in zo'n positie heeft gezeten/zit. Denk vooruit...
Nelly, bedankt! Zo'n site is nooit weg natuurlijk!
Mononymous, wat bedoel je met als het niet te laat is?
Bedoel je het reageren op deze site of wat je kinderen betreft?
Mijn kind lijdt natuurlijk ook onder het gedrag van zijn vader en zoals je hebt kunnen lezen, ben ik niet de enige.
Ik probeer zo goed mogelijk mijn kind handvatten te geven om hier mee om te gaan. En dan maar hopen dat het genoeg is.
Het is en blijft vreselijk dat de kinderen er überhaupt onder lijden, in het verleden, nu en in hun toekomst.
Aangezien mijn zoon nog steeds graag naar zijn vader gaat, kan ik alleen maar hopen dat het hem niet (erg) beschadigd. Misschien kan hij zich er in de toekomst los van maken.
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft
Mononymos:
we zijn nog steeds actief op dit forum, en mocht je een bijdrage willen leveren aan de bekendmaking van slachtoffers van narcisten, verwijs ik je naar www.npspartners.nl: 2 juni as. is een bijeenkomst waar nog een paar vrije plaatsen zijn (zo heb ik een poosje geleden van Piet van der Ploeg begrepen, ik weet het nu dus niet zeker).
En verder ondersteunen we elkaar hier, daar we allen slachtoffer zijn, en niet in de laatste plaats onze kinderen (mijn dochter is 10 maanden oud)!
Sterkte!
Ik zal voor jullie wellicht een onlogisch bericht schrijven.
Na veel gedupt en besproken te hebben met mijn kinderen en mijn lief heb ik besloten om niet deel te nemen aan het narcisten platform in Zoetermeer.
Mijn dochters vinden dat er na zoveel nare jaren geen meer bij mogen komen.
En dat is wat er wel gebeurd natuurlijk omdat alles levend blijft door het op te halen en mee aan de slag te gaan.
Bovendien hebben we nu relatief meer rust doordat ex geen contakt meer mag hebben van de rechter met dochters.[is al 3 jaar zo]
Kinderen wensen rust voor de laatste jaren die ze thuis wonen.
Bovendien willen ze een moeder die geniet van het leven en niet meer op scherp staat.
Ook vinden ze het hun taak om te procederen in de toekomst en niet de mijne.
Ik vind dat hun bezwaren serieus moet nemen.
Met mijn zoon gaat het gelukkig een stuk beter maar besef dat wat geweest is niet meer terug te draaien is.
Wat ik wel kan is er zijn voor hem en dat zal minder kunnen als ik ergens anders mijn tijd moet insteken.
Eerlijk gezegd heb ik ook wel de behoefte om eens tot rust te komen en te genieten van wat nu leuk is in mijn leven.
Terug gefloten worden door eigen kinderen,wat worden ze groot en wijs.
Greta
Mooi he, Greta?
Je kinderen hebben gelijk. Zolang je er actief mee bezig bent, houd je het levend. De beste manier om met een narcist te leven is er niet mee te leven voor zo veel als mogelijk is. Voor sommigen zal actief deelnemen aan een dergelijk platform helpen bij een verwerkingsproces. Anderen zijn beter af met afstand nemen van het narcisme in hun leven.
Wat geweest is kun je niet meer veranderen, ermee actief blijven verandert de situatie voor jouw toekomst en die van je kinderen ook niet. Daarbij vraag ik me persoonlijk af of haalbaar is wat het platform beoogt. Dat is een discussie op zich, die te ver voert voor dit forum.
Soms kan het goed zijn een beetje 'narcisme' aan de dag te leggen door er in de eerste plaats te zijn voor jezelf en je kinderen. Anderen moeten hun eigen leven maken met de mogelijkheden en onmogelijkheden die anderen ter beschikking hebben. Anderen zijn niet jouw taak.
Verstandige beslissing. Tijd om te gaan genieten van wat er allemaal wel is
Ik heb al eens eerder gezegd het vermoeden te hebben dat mijn ex meeleest op dit forum, en dat vermoeden is zo goed als bevestigd.. Dit weerhoudt me er niet van om hier actief te blijven, maar wilde het jullie wel even laten weten!
Het Kort Geding is achter de rug, en nu is het wachten op de uitspraak: hij en zn advocaat hebben zich, gelukkig, weer belachelijk gedragen, dus ga ik uit van een vonnis in mijn, en dus ook mijn dochters, voordeel! En dan ist wachten op de bodemprocedure: ik ben er klaar voor, en ben strijdlustiger dan ooit, want wat ist toch een randdebiel, er was een tijd dat ik medelijden met hem had, maar ook dat station is gepasseerd (hij heeft voldoende zelfmedelijden voor de hele wereld..)! Overigens was het wel weer stuitend dat meneer, tegen alle afspraken in, en op advies van zn advocaat, met onze dochter al omgang bij hem thuis heeft. Als dat al zo was, dan zeg je dat toch niet tegen de rechter?!
@Greta: ook al zou ik je graag in levende lijve willen ontmoeten, juist omdat ik weet veel van je te kunnen leren, heb ik er alle begrip voor dat je voor je kinderen kiest: dat is wat we als moeders te allen tijde moeten doen! Dus, jammer dat je er niet bij bent 2 juni as., maar alle begrip: het wordt idd tijd dat je volledig voor jezelf en de kinderen kiest, en hem volledig in zn eigen sopje gaar laat koken! Blijf je wel actief op dit forum?
@dyda wat sneu voor je dochter hoop dat ze het een plekje kan geven.
@mononymous wat bij mij hielp was om elke dag iets leuks en goeds over mij zelf te zeggen in de spiegel. Dit is heel moeilijk, en ik heb zeker niet mijn hele zelfvertrouwen terug gekregen maar wel een heel stuk. Ik hoop dat dit jou ook gaat lukken.
@rudy ik weet eigenlijk niet zo goed moet zeggen want ik heb dit alles niet mee gemaakt maar wens je veel sterkte. Ik kan me ook voorstellen dat het lastig is dat je ex meeleest dan ben je toch voorzichtiger in wat je schrijft (wat voor soort ex dit is). Jammer dit is toch een soort uitlaatklep voor je.
@Greta wat knap van jou kinderen dat ze dit zo goed kunnen verwoorden. Ik voel het ook zo, vind het fijn om hier handvatten te lezen en te lezen dat ik niet de enige ben. Verder is de situatie zoals hij is en kan ik die niet veranderen en moet ik het accepteren (klinkt misschien raar maar weet niet hoe ik het anders moet zeggen). Ik denk dat dit de enige manier is waardoor ik verder kan en weer lol kan maken. Ik hoop voor dat je ook de rust kan vinden en kan genieten van het leven.
ps super dat het beter gaat met je zoon
Greta, groot gelijk dat je voor jezelf en je kinderen kiest!
Gelukkig maar dat het met je zoon ook beter gaat.
Zelf ga ik ook niet daar dat platform over narcisme om diverse redenen.
Ik hoop wel dat af en toe hier wilt blijven reageren als je dat aan kunt (egoistisch hè!).
Zelf heb ik gemerkt dat ik heel veel aan wat je hebt geschreven, heb gehad en kan hebben. Door je verleden en door je werk heb je al geregeld nuttige adviezen enzo kunnen geven.
Waarschijnlijk zijn er wel meer die er ook zo over denken.
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft
Er word al even minder gepost hier.
Zitten jullie net als ik in bezinningsfase van wat we hier weer van elkaar geleerd hebben?
Ik merk dat het een onderdeel van mijn leven is wat altijd mee loopt en mee fluctureert.
Ik heb er veel aan gehad wat we hier met zijn alle neerschreven en ik hoop dat de stilte ook voor jullie betekent dat we er weer wat meer mee kunnen en de handvatten die we elkaar gaven dienst doen nu.
Het blijft een plaats in het leven blijven die altijd weer wat zal blijven oproepen aan emoties hoe we ook verder gaan.
Van hier uit kan ik melden dat het mij goed doet om te voelen en te lezen dat ik en ik hoop ook voor jullie dat we niet alleen zijn in ons verdriet en barre tocht voor vele door het leven met deze problematiek.
Gelukkig ben ik nu in de omstandigheid dat ik mijn leven meer vorm heb kunnen geven en rust.
Lieve mensen op mijn pad waardoor ik weer voel en weet dat ik gewaardeerd word om mijn warmte en gezelligheid wat toch wel een poosje echt weg was.
Ik geniet en leef het leven op dit moment zoals ik het wenste.
Rust en warmte voor alles om me heen een kind wat beter gaat en de liefde in mijn leven.
Alles wat ik wenste ligt op mijn bordje!
Is dit omdat ik berust?
Is dit de acceptatie dat het is zoals het is?
Of is dit omdat ik mezelf terug heb met alle eigenschappen die weg gevaagd waren?
Misschien wel het karma wat je weggeeft krijg je 3 maal terug.
In dat geval heb ik ondank alle tegenslag de vruchten van mijn inspanningen op mijn eigen bordje gekregen en niet een ander die het weggooide.
En dat is winst.
Greta
Hier is het gewoon fijn rustig!
Dochter is afgelopen weekend voor het eerst sinds een maand of twee weer een weekend bij vader geweest. Ondanks dat hij vond dat de schuld bij haar lag (want veeleisend), wilde hij haar wel wat extra aandacht geven, beloofde hij. Dat is niet gebeurd, maar dat accepteert ze. Prima, voor nu, dit is wat ze nu wil dus als ze weer valt dan vangen we..
Verder speelt er niets nu, da's ook gewoon weleens fijn!
En de anderen?
Bij mij, houdt het niet op. Hij wordt alleen maar erger, omdat hij de grip aan het verliezen is. Mijn advocaat heeft me gewaarschuwd dat hij nog wel eens heel lang door kan gaan...ben in iedergeval een gewaarschuwd mens.
Free to go, fijn om te horen dat het met je kind beter gaat, en dat er veel mooie dingen op je pad komen.
Ik lees de verhalen wel, maar heb op dit moment weinig behoefte om te reageren, ik wil het graag loslaten. Ik wil verder met mijn leven, ik heb recht op leven...zoals ik steeds meer te horen krijg. Ik blijf positief al valt het niet altijd mee.....
Ik ga nu leren om dit opnieuw te doen, opnieuw behandelingen krijgen met trauma therapie, zodat ik straks nog sterker ben en met alles om kan gaan.
vlinder.88 wrote:
Ik ga nu leren om dit opnieuw te doen, opnieuw behandelingen krijgen met trauma therapie, zodat ik straks nog sterker ben en met alles om kan gaan.
Ik heb EMDR gehad en heb daar heel veel aan gehad.
Zwaar, maar ook weer helemaal niet..
Ja, ook ik heb even niets van me laten horen, bijzonder om te merken dat de meesten van jullie in dezelfde fase zitten/zaten:
na het vonnis, dat redelijk neutraal is, en waar ik meer van had verwacht, en wat dus des te meer aangeeft hoe zeer er geen recht gesproken wordt in dit land, heb ik een aantal beslissingen voor mezelf genomen: mijn dochter is al bijna 1 jaar oud, en ik zit nog steeds in dezelfde sh*t als vanaf mijn zwangerschap, en daar heb ik dus geen zin meer in! Ik wil door met mijn leven, zonder die gestoorde gek, en probeer me dus ook niet meer gek te laten maken, ook al weet ik dat het altijd gekker kan.. Ik moet zeggen dat ik al meer rust heb gevonden, al blijft de overdracht zeer moeizaam: ik kan het me gewoonweg niet langer veroorloven om me te laten beïnvloeden door een narcist: voor mezelf niet, en voor mijn dochter niet. Er komt een tijd dat zij zelf kan beslissen hoe met haar vader om te gaan, en tot die tijd ga ik ervoor zorgen dat ze bij mij een veilige, stabiele basis heeft!
Ik ben echter, zoals eerder al aangegeven, nog steeds erg strijdbaar, en kijk dan ook uit naar 2 juni as.: ik ga ervoor, temeer omdat ik nog een heel leven moet zien te dealen met die debiel!
Lieve allen, ik blijf zeker posten op dit forum, al is het misschien minder frequent: we weten iig dat we er niet alleen voor staan, en dat brengt al verlichting!
@greta ik denk dat je het een plek heb gegeven in je leven. Fijn dat het beter gaat met je zoon. En helemaal super dat alle goede dingen nu naar je toekomen in het leven. Geniet er lekker van!
@maan goed van je dochter dat ze het probeert en ondanks de afspraak is geschonden accepteert. Het enige wat je idd kan doen is haar laten gaan en haar opvangen als ze het nodig heeft.
@vlinder heel veel sterkte en hoop dat je ondanks de rechtzaak die dan nog lang duurt al wel verder aan je eigen leven kan denken. Ik snap wel dat je geen zin heb om te posten mocht dat veranderen weet je ons altijd te vinden.
Hier gaat alles ze gangetje een paar moeilijke weken gehad maar heeft niet zo zeer met dit onderwerp te maken. En is ook weer rustigere aan het worden.
Ik heb net als Greta ook veel gehad aan de handvatten welke hier gegeven zijn, maar ik ben ook tot de conclusie gekomen dat het leven is zo als het is en je kan het accepteren of niet. (Ik hoop dat iemand begrijpt wat ik bedoel)
Heel veel sterkte allemaal en geniet ondanks de soms moeilijke momenten vooral van de leuke momenten
Ik merkte ook al dat het rustiger werd in dit topic.
Iedereen probeert om te gaan met het narcisme zonder dat het een te grote plek krijgt. Prima dus.
Zelf merk ik dat er periodes zijn dat mijn ex waarschijnlijk andere dingen te doen heeft, dan te proberen mijn leven te verzieken. Of hij krijgt steeds minder grip en gaat de lol er af. Ik hoop het maar.
Rudy, ik kan om diverse redenen niet naar Zoetermeer. Natuurlijk ben ik wel heel nieuwsgierig hoe dat verder gaat verlopen. Wil je ons of mij op de hoogte houden? Mag ook met een pb'tje.
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft
Wat fijn om jullie even terug te horen.
De 1 gaat het wat makkelijker af dan de ander lees ik maar allemaal wel sterker,weerbaarder,meer inzicht begrijp ik te lezen.
Bij mij blijft het toch kriebelen om er wat mee te doen.
Mijn kinderen gaan hun eigen weg hierin en ik laat hun ook hun eigen dingen doen naar ex.
Maar ik heb toch besloten om er te zijn op 2 juni.
Iets op me te willen nemen voor het platform in het algemeen.
Dus niet speciaal voor mijn eigen kinderen maar meer met afstand van gevoel naar hen maar voor anderen.
Ik wil het als een soort verlengstuk zien van mijn werk.
Stukje hulpverlening.
Voor iedereen die het nu wat lastiger heeft wil ik sterkte wensen en kracht om bij je gevoel te blijven en erna te kunnen blijven handelen.
Greta
Ik had een poos geleden een boek uitgeleend en weet niet meer aan wie.
Het was het boek"Destructieve relaties op de schop" van Jan Storms.
Wil diegene zich even laten horen?
Ook wilde ik vragen of er iemand het boek "Ratgevallen" te leen heeft.
Faa waar ben jij gebleven?
Greta
maan wrote:
[...]
Ik heb EMDR gehad en heb daar heel veel aan gehad.
Zwaar, maar ook weer helemaal niet..
Ook ik heb al een keer EMDR gehad, ga het opnieuw krijgen en krijg cognitieve gedragstherapeutische interventies.
Ik heb het als zwaar ervaren, maar nadien was er een soort opluchting...ik kon nu nog meer mijn waarheid plaatsen, en wat ik ervaren en beleefd had...maar helaas voor nu is het nog niet afdoende gebleken. Ze hebben vastgesteld dat ik ook PTSS heb, ben heel erg geschrokken, boos en verdrietig, dat ik dit allemaal heb laten gebeuren, maar bovenal ontzettend kwaad op mijn ex, dat hij mij dit heeft aan gedaan. maar ik weet nu dat ik hierin geholpen kan worden en dat ik hierin een weg zal vinden.
muisje wrote:
@vlinder heel veel sterkte en hoop dat je ondanks de rechtzaak die dan nog lang duurt al wel verder aan je eigen leven kan denken. Ik snap wel dat je geen zin heb om te posten mocht dat veranderen weet je ons altijd te vinden.
Heel veel sterkte allemaal en geniet ondanks de soms moeilijke momenten vooral van de leuke momenten
Muisje, dank je voor je lieve woorden. gelukkig doe ik al heel veel leuke dingen met lieve mensen om mij heen, maar ook dingen die ik alleen doe. Hier krijg ik energie van. Het posten kost me soms veel moeite omdat het even niet lekker met me gaat, dan word ik bevangen door emoties en pijn. Komt er weer zoveel naar boven.
Ja...hihi, ik weet jullie te vinden.....
Vlinder, ik heb heel veel bewondering voor jouw doorzettingsvermogen.
Greta, wat vind ik het knap van je dat je toch 2 juni naar Zoetermeer gaat! Je klinkt weer sterker gelukkig.
Ik zal 2 juni aan jou en Rudy denken, want inderdaad is actie heel hard nodig. Houd ons op de hoogte als je wilt!
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft
@vlinder ik snap wat je bedoelt dat heb ik soms ook, ookal heb ik geen rechtzaken. Denk goed aan je zelf!
Oké, ik heb te vroeg gejuicht.
Ik ben laaiend.
Omdat ik elke keer zijn rotzooi moet opruimen.
Omdat ik niet ook mijn kinderen in de steek wil laten.
En wil jullie vragen: wanneer verlies je niet??
Maan ik begrijp dat de kermis weer draait bij jou.
Ja en wanneer verlies je niet?
Ligt aan hoe wat waar maar in ieder geval wel jou gezonde verstand te blijven raadplegen en erna handelen.
Greta
maan wrote:
Oké, ik heb te vroeg gejuicht.
Ik ben laaiend.
Omdat ik elke keer zijn rotzooi moet opruimen.
Omdat ik niet ook mijn kinderen in de steek wil laten.
En wil jullie vragen: wanneer verlies je niet??
Je verliest niet als jij je niet van de wijs laat brengen. Je verliest niet als jij je niet uit je nest laat halen. Gewonnen heb je toch al, jouw kinderen kunnen altijd van jou op aan.
maan wrote:
Oké, ik heb te vroeg gejuicht.
Ik ben laaiend.
Omdat ik elke keer zijn rotzooi moet opruimen.
Omdat ik niet ook mijn kinderen in de steek wil laten.
En wil jullie vragen: wanneer verlies je niet??
Ik heb een kennis die jaren geleden gescheiden is van een man met trekjes zoals jullie beschrijven. Ik herken heel veel in jullie verhalen. Ik vind het razendknap om te zien hoe zij is opgekrabbeld. En toch wist hij haar met zijn acties nog jarenlang te raken.
Eerst was het vooral via de alimentatie, maar daar zat het LBIO later bovenop. Ze heeft ook haar telefoonnummer veranderd om zijn scheldkannonades te vermijden. Wel een speciaal mailadres voor als er eens overleg over de kinderen is, maar dat verliep via het jullie vast wel bekende stramien van "hij schreeuwt SPRING en zij moet vragen hoe hoog". Vandaar dat aparte mailadres, dan kon ze zich voorbereiden voor ze de mail opent.
Sinds het LBIO in beeld kwam kregen zijn kinderen geen verjaardagscadeautjes meer "want je moeder plukt me kaal" (met een salaris van meerdere malen modaal...).
Het co-ouderschap ging natuurlijk ook alleen maar op zijn manier. Mijn kennis heeft menig, van tevoren goed doorgesproken en ook per mail vastgelegde, vakantie kunnen cancellen (op eigen kosten natuurlijk) omdat meneer opeens heel star aan de omgangsafspraken ging hangen, maar ging daar zelf heel creatief mee om als het zo uit kwam.
Ook school heeft regelmatig te maken gehad met de kuren van meneer. Hij had altijd het hoogste woord tijdens tienminutengesprekken en wist mijn kennis (zijn ex dus) altijd de nodige stoten onder de gordel te geven door te benadrukken hoe goed hij als ouder was, en dat zij er maar een beetje met de pet naar gooide (hij insinueerde zelfs alcoholisme en borderline, waar men overigens hartelijk om heeft gelachen, wie mijn kennis kent weet dat ze allesbehalve borderline heeft en niemand heeft haar ooit met alcohol gezien omdat ze er migraine van krijgt). Oh ja, zijn nieuwe liefde moest er ook altijd bij zijn, en die was geen haar beter dan hem.
Bij wijze van grote uitzondering heeft school toen geregeld dat die tienminutengesprekken met vader en moeder apart van elkaar werden gedaan. Dit is niet de regel met gescheiden ouders (dan kunnen ze wel aan de gang blijven), maar met hem viel niet meer te werken...
Toen de kinderen gingen puberen en zich niet meer zo makkelijk lieten manipuleren door pa (ze gingen terugschreeuwen en een enkele was zelfs zo dapper om "nee" te zeggen) had moeder (mijn kennis dus) het allemaal gedaan. Jeugdzorg en Kinderbescherming werden ingeschakeld, maar na een aantal stressvolle maanden konden ze niet anders dan constateren dan dat moeder géén alcoholische borderliner was die haar kinderen slecht opvoedde. Maar ze was inmiddels zo overspannen dat ze in de ziektewet belandde, wat nog meer munitie was voor haar ex. Het is ongelooflijk hoe sommige mensen hun ex weten kapot te maken.
Toen zijn kinderen besloten niet meer naar hem toe te gaan, kwam hij ze persoonlijk halen met veel herrie en bombarie. De kinderen zaten toen al in de puberteit, tegen volwassenheid aan. Ze hebben het lang genoeg geprobeerd (ongelooflijk, die loyaliteit van kinderen naar hun ouders), maar op een dag was de koek op. Mijn kennis heeft regelmatig de politie gebeld omdat hij weer liep te dreigen. Hoe dat afliep weet ik niet, ik weet wel dat de kinderen als puber steeds vaker werden geslagen en dat hij ook dingen aan het huis van mijn kennis vernielde, zoals pas geplante planten in de voortuin platlopen, het kleine ruitje in de voordeur ingooien, dat soort dingen. Het dreigde te escaleren en niemand kon iets doen. Mijn kennis probeerde een straatverbod, maar dat wilde niet echt lukken want hij had er schijt aan, en centen zat om de boete te kunnen betalen.
Kort daarna is hij overleden.
Zijn kinderen zijn niet naar de begrafenis (of crematie, dat weet ik niet) gegaan. Ook de rest van de familie, die altijd zijn kant leek te hebben gekozen (uit angst?) en met wie mijn kennis en haar kinderen al jaren geen contact meer hadden, waren er niet. Alleen zijn zakenrelaties waren er, en een neef die had gezegd "ik kom voor zijn kinderen, niet voor hem" (hij wist vooraf niet dat de kinderen niet zouden komen). En zijn vriendin natuurlijk, die geen haar beter was en geen moment naliet olie op het vuur te gooien.
Zo is hij doodgegaan. Uitgekotst door zijn familie en zijn eigen kinderen.
Een lang verhaal, en het is alweer een tijd geleden gebeurd, maar ik moet toch vaak hieraan denken als ik jullie ervaringen lees. En over het gevoel van verliezen. Maar geloof me, als iemand uiteindelijk in zijn kist ligt en zijn eigen kinderen, ouders, broers/zussen etc. weigeren op zijn uitvaart te komen... Als er echt een zucht van opluchting is als iemand dood is... Tja... Dan denk ik dat er inderdaad een verliezer is, maar dat zijn niet de kinderen en de moeder van zijn kinderen!
Jullie exen leven nog, maar denken jullie werkelijk dat hij écht gerespecteerd wordt? Ik vraag het me af...
Sterkte met alles!
21-05-2012 11:59:50 door Indian Summer
Normal is overrated...
maan wrote:
En wil jullie vragen: wanneer verlies je niet??
Volgens mij kun je 'winnen', door je verlies te erkennen.
Nee, niet mee eens Sanne.
Maan heeft niet verloren, haar ex heeft dat.
Sanne wrote:
[...]
Volgens mij kun je 'winnen', door je verlies te erkennen.
Ik vraag niet om te winnen, Sanne, je hebt werkelijk geen idee.
kimberley wrote:
Nee, niet mee eens Sanne.
Maan heeft niet verloren, haar ex heeft dat.
Mijn kindjes zijn de grote verliezers in deze.
Het enige dat ik kan doen, is opvangen, zodat ze niet alles verliezen.
Wat ik bedoelde met 'wanneer verlies je niet' is dat het belang van de kinderen niet altijd gelijk is aan je eigen belang. Wanneer je iets voor de kinderen probeert te redden, kun je er zelf aan onderdoor gaan (lees Indian) en verlies je alsnog.. evenals je kinderen.
Dus vraag ik me af hoever je kunt gaan voor je kinderen en gelijktijdig jezelf kunt handhaven.
maan wrote:
[...]
Mijn kindjes zijn de grote verliezers in deze.
Het enige dat ik kan doen, is opvangen, zodat ze niet alles verliezen.
Wat ik bedoelde met 'wanneer verlies je niet' is dat het belang van de kinderen niet altijd gelijk is aan je eigen belang. Wanneer je iets voor de kinderen probeert te redden, kun je er zelf aan onderdoor gaan (lees Indian) en verlies je alsnog.. evenals je kinderen.
Dus vraag ik me af hoever je kunt gaan voor je kinderen en gelijktijdig jezelf kunt handhaven.
Dan had ik je vraag verkeerd begrepen.
Ik heb hier geen antwoord op, het belang van de kinderen is ook mijn belang.
maan wrote:
Oké, ik heb te vroeg gejuicht.
Je juicht als je 'wint'. Winnen hoeft niet persé negatief te zijn, integendeel. Het is heel normaal als je juicht als je dingen bereikt hebt.
maan wrote:
Ik ben laaiend.
En als je dreigt te 'verliezen' omdat.. je inderdaad elke keer zijn rotzooi op moet ruimen, en je ook niet je kinderen in de steek wilt laten.. ga je weer opnieuw naar de vraag: wanneer verlies je niet. Omdat je graag weer wilt juichen.
Volgens mij kun je (weer) juichen als je erkent dat het (weer) mis kan gaan. En daarop opnieuw kunt anticiperen.
maan wrote:
[...]
Dus vraag ik me af hoever je kunt gaan voor je kinderen en gelijktijdig jezelf kunt handhaven.
Het beste advies wat ik ooit kreeg en nog steeds praktizeer:
Zorg goed voor jezelf. Dan ben je in staat om goed voor anderen (in dit geval: je kinderen) te zorgen.
Mooi omschreven Sanne!
Laatst las ik al ergens: De beste 'wraak' is door zelf gelukkig te zijn!
Niet altijd even makkelijk, aangezien het veelal om de kinderen gaat.
Indian, mijn ex krijgt ook al lichamelijke klachten. Op een site kwam ik tegen dat die specifieke klachten heel veel bij narcisten voor komen (o.a. hartklachten)!
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft
Maan, in dit geval was het de partner van de narcist die ziek werd. Die op een dag in tranen uitbarstte tijdens haar werk en een heel heftige burnout bleek te hebben.
Je moet nooit iemand doodwensen, maar het feit dat haar ex onverwacht het loodje legde (ik weet zelf niet waardoor, wel iets van een hartaanval of hersending of in ieder geval iets snel en onverwachts) was een zegen voor haar en de kinderen (sorry dat ik het zo bot zeg).
Ik heb al een tijd niets meer van haar gehoord (zij verhuisde later, ik ben inmiddels ook uit die stad weg), ben eigenlijk wel benieuwd hoe het met haar is nu, of ze haar leven weer wat heeft opgepakt.
Wat mij betreft mogen zulk soort exen een stadsverbod krijgen. Maar ja...
Normal is overrated...
Ik hem mijn ex gewoon dood gewenst midden in zijn gezicht gevraagd of hij niet als hij een boom tegen kwam er niet om heen wilde gaan liggen.
Dit nadat ik heb geconfronteerd had dat hij de kinderen kapot maakt om mij te treffen en dat hem niet zou lukken.
Ik kreeg de smerigste gore lach die je maar kan bedenken!
Weet je als hij dood is ga ik nog kijken ook of het wel zo is
Vervolgens de vlag uit.
Moreel zal het allemaal wel niet kloppen maar dat scheelt me geen moer
Greta
@maan het is heel erg om elke keer het verdriet van je kinderen te zien, daarna de hoop en ze weer de teleurstelling. Ik wens je heel veel sterkte voor jou en de kinderen.
@indian summer wat een indrukwekkend verhaal. Ik ben ook bij jeugdzorg terecht gekomen door beschuldigingen van mijn ex, die allemaal ongegrond zijn verklaard maar je zit er wel aan vast. Maar goed das een periode welke we nu achter ons hebben. Vind het nog steeds jammer dat mijn ex daar nooit "hulp" heeft gekregen ookal zou hij dat nooit accepteren.
Verder heb ik gelukkig nog wel contact met mijn ex schoonfamilie zodat mijn zoon niet in ene zijn hele familie kwijt is.
ik heb eigenlijk een vraagje wat doen jullie met vaderdag?
We hebben het hier al eens over een papa doos gehad maar dat wil mijn zoon niet want dan komt het nooit bij papa (hmmm heeft ie misschien gelijk in wie weet wanneer zijn vader hem weer nodig heeft)
Ik heb ookal gezegd dan maak je gewoon iets en dan brengen we het naar papa (maar bij vaderdag hoort een ontbijt en dat heeft papa dan niet en kijkt hij niet naar mijn cadeau of dan doet papa de deur gewoon niet openen voor mij net als van de week(hij was bij zijn vader aan de deur geweest om iets op te halen omdat hij daar al een half jaar niet was geweest en er mee wou spelen zijn vader was thuis hij zag hem zitten en deed gewoon niet open))
Gevraagd of hij dan misschien voor iemand anders een cadeau wil maken voor opa of een oom of gewoon iemand die hij lief vind.
Ik weet dat hij de enige is die een oplossing kan accepteren. Hij is hard met zichzelf aan het worstelen maar misschien heeft iemand hier nog een idee welke hem helpt hiermee
Voor vaderdag maakt jongste altijd iets op de basisschool. Hij wil dit niet aan zijn vader geven, maar aan mijn vriend.
Nou als hij dat wilt dan mag dat.
Verder ga ik altijd een kado kopen voor ex. Kinderen willen niet mee. "hij koopt toch ook niets met ons voor moederdag voor jou?".
Als de kinderen op vaderdag mogen komen bij ex, dan nemen ze het kado mee. Standaard opmerking van ex is altijd dat het kado van zijn twee "nieuwe" kinderen veel mooier is.
Mogen de kids niet komen dan nemen ze het de eerstvolgende keer dat ze gaan het kado mee.
Kids vinden het kopen van een kado echt onzin, maar ik hou ze altijd voor : Wat gij niet wilt wat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
Ik vraag of hij ze wilt zien dat weekend en zorg dat ze hem iets kunnen geven.
Meer kun je toch niet doen?
Is het iets om het kado op te sturen?
Dan weet je kind in ieder geval dat zijn vader het in ieder geval krijgt.
En de tip om eerst eens te vragen of het goed is dat vader zijn kind wil hebben met vaderdag vind ik een goede.
Wie weet lost het probleem zich vanzelf op.
Greta
mijn dochter heeft nog nooit iets gemaakt voor haar biologische vader. Gelukkig heb ik een geweldige broer die deze rol sinds zijn geboorte op zich heeft genomen. Bij ons betekend een vader de persoon die ervoor je is, je blij maakt, de persoon waar je op kan bouwen en voor je zorgt. Niet iemand die een kwakkie achtergelaten heeft. Misschien hebben jullie ook zo iemand die jullie bijstaat. En die bewust of ongemerkt die rol vervuld.
Mijn zoon is gewend dat papa hem niet altijd om de twee weken bij zich heeft. Daardoor kan het zijn dat hij met vaderdag niet bij zijn vader is. Toch maakt hij wel wat voor hem en wil ook een klein cadeautje kopen. Aangezien de schoolfoto's dan net een paar weken klaar zijn, laat ik foto van foto maken (= goedkoper dan bij de schoolfotograaf) en kan mijn zoon er meteen één cadeau geven aan zijn vader.
Ontbijt op bed houdt mijn ex toch al niet van (troep in je bed).
Mijn zoon heeft ondertussen wel door dat het de keus van o.a. zijn vader is of hij vaderdag met hem kan vieren.
Mijn ex vindt dat soort dagen helemaal niet belangrijk en laat dat ook merken, maar hij voelt zich wel gevleid dat onze zoon iets voor hem heeft gemaakt en gekocht.
Voor mijn zoon is het wel belangrijk gevoelsmatig dat hij iets voor zijn vader heeft en gaat dat absoluut niet aan iemand anders geven.
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft
Dank je wel allemaal voor jullie hulp en reacties. Ik ga morgen nog wel eens met hem praten. @Angelique mijn zoon gaat ook niet om de twee weken naar zijn vader hij gaat eigenlijk bijna nooit hooguit 3 weekeinde in het jaar. Hij vind het ook belangrijk dat hij iets voor zijn papa maakt en dan met alles er op en er aan.
@Zoe ik heb het met hem er over gehad om het te maken voor iemand anders die ook heel belangrijk voor hem is bv voor opa maar dat vind hij heel moeilijk want hij heeft toch een papa en die is toch niet dood zegt hij dan. Toch merk ik aan hem dat hij gaat twijfelen door de bereikbaarheid van dit alles. Ik zie nu een jongentje dat met zijn gevoel en zijn verstand in de knoop zit.
@Greta dit is een goede tip ik zal eens kijken wat hij hiervan vind.
@maan ik heb hem gemaild maar hij reageert er niet er niet op en gezien afgelopen jaren denk ik niet dat het nog gebeurt. Zijn vader is dit jaar meer met zichzelf bezig dan ooit.
@Kimberley zo deed ik het ook altijd met vaderdag en de verjaardag van papa (al vind hij het nog wel leuk om dingen te kopen voor zijn vader hij ziet niet dat het andersom niet gebeurt, komt ook omdat mijn moeder dat met hem doet) maar omdat hij nu steeds minder gaat of als hij wel mag komen voor een dichte deur staat is dat in deze situatie een beetje lastig.
Het zal allemaal wel weer goed komen maar vind het zo sneu om dat teleurgestelde kopje te zien.
Goed dat je het geprobeerd hebt, Muisje, meer kun je niet doen.
Ik zou nu tegen zoon zeggen dat je papa gevraagd hebt, maar dat hij niet reageert en hem dan vragen wat hij met het cadeau wilt doen. Bewaren? Iemand anders geven? Opsturen? Bewaar in ieder geval je maisl, zodat je je kind later kunt laten zien dat je het gevraagd en geprobeerd hebt.
Je taak zit erop, niet gelukt, jammer.. Het is niet anders.
@maan dank je!! Ik heb alle mail tussen zijn vader en mij bewaard. Dus als hij er ooit om vraagt dan kan hij het lezen zo niet niet.
Het valt mij ook op dat ik de enige ben in mijn omgeving die rekening houdt met dat mijn zoon erg graag zijn vader wil zien ook al wil zijn vader dat niet. Mijn ouders en ex schoonfamilie zegt dat ik maar eens er geen rekening mee moet houden dat hij zijn recht verspeeld heeft. maar ik denk dan altijd en het recht van mijn kind dan. Hij heeft zijn recht om mijn mannetje te zien misschien verspeeld maar mijn zoon heeft toch ook recht om zijn vader te zien.
Ik weet ik kan niet aan de situatie kan veranderen maar heb me er nu bij neergelegd hoe het is en probeer daar zo goed mogelijk mee om te gaan jammer dat andere er anders over denken
Doe je goed.
Natuurlijk wil je dat je zoon contact heeft met zijn vader, juist omdat hij dat zelf zo graag wilt. Hij heeft zeker recht op een vader en het is goed dat je dat contact probeert te bewerkstelligen. Dat je dat blijft volhouden is ook goed voor je eigen gemoedsrust en geweten. Ook kun je later laten zien dat je echt wel hebt geprobeerd en dat jij echt wel wilde. Ik doe dat ook zo. Bij ons gaat het om extra tijd (bijvoorbeeld met vaderdag of vakanties) en geld (vader betaalde een tijd geen alimentatie en toen mailde ik bij extra onkosten, elke keer opnieuw). En natuurlijk wilde hij ze niet extra halen en natuurlijk wilde hij niets betalen, maar het staat wel zwart op wit. Voor mij, later voor de kinderen, eventueel voor een rechter (ook al is het nu even stil).
Als je het zo bekijkt, voelt het misschien ook niet meer als smeken om vader of macht van vader.
Je doet wat je moet doen, niet meer en niet minder. Hoef je niemand uit te leggen.
@maan dank je wel(K)
Aan een ieder die morgen naar Zoetermeer gaat ... succes!
Hopelijk geeft het morgen voldoening dat er een weerwoord tegen narcisme komt. Ik ben wel heel benieuwd!
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft
Hallo allemaal.
Ik ben vandaag in Zoetermeer geweest.
We werden hartelijk ontvangen door Piet van der Ploeg en zijn bestuur en gastsprekers.
Ik was zo benieuwd en later bleek ook andere mensen wat voor groep mensen we toch zouden zijn.
Nou we hebben het gezien!
Prachtige vrouwen met mooie banen en goede moeders!
Zelfs mannen waren er, weleens waar in de minderheid maar niet minder pijnlijk geraakt.
Ze kwamen uit alle delen van Nederland.
Wat we allemaal deelde waren de walgelijkste verhalen die vaak overeen kwamen met elkaar.
De waanzin waarin we leefde en sommige nog.
Maar ook de schaamte naar de buitenwereld hoe we ons hebben laten behandelen was een punt waarin we ons konden vinden.
Buitenstaanders die door mooie praatjes de kant van de narcist kiezen en daarmee hun vrienden/familie en soms ook hun kinderen verliezen.
Geen begrip voelen en mensen die niet de maskers doorprikken en geloofd worden en daardoor traumatisch getroffen worden.
Huilende vrouwen die bijna allemaal voor hun kinderen vechten tegen de bierkaai zoals Jeugdzorg/Raad van kinderbescherming.
Kinderen die uit gezinnen gerukt zijn door ontvoering /uithuisplaatsing/en kinderen die bij de narcist wonen.
God wat een drama!
Ik had voor mezelf wat blij dat ik het gered heb en mijn kinderen niet ben kwijt geraakt.
Het heeft me alles gekost maar dat geeft niet we zijn ontsnapt met hier en daar schade.
Er was zoveel [h]erkening bij elkaar en hadden aan halve woorden genoeg.
Wat was dat fijn voor vele.
Geen strijd maar een warm bad voor elkaar.
Het was eens stuk heling denk ik voor elkaar om samen te praten.
Iedereen wilde zijn ding wel kwijt en het is nodig geacht dat er lotgenotendagen en praatgroepen moeten komen.
Hier word naar gekeken omdat op kort termijn te realiseren.
Er is een lezing geweest over narcisme op de werkvloer.
En een lezing over de waanzin in de hulpverlening.
Mensen in een film die vertellen dat er niet geluisterd word maar therapieen worden uitgeschreven en pillen.
Mensen die op basis van het nu geholpen worden maar niet hoe we op de punt terecht zijn gekomen is geen aandacht.
Laat dat nou net hetgeen zijn waar mensen behoeften aan hebben.
Hoe komt het dat je met deze problematiek zit?
Vertel en ik sta naast je als hulpverlener schijnt de sleutel te zijn.
Die hulpverlening moet dus beter en anders.
Er zijn werkgroepen gemaakt en ideeen wat er zou moeten gebeuren.
Wat we nodig hebben als slachtoffers voor hulp.
Dat varieert van een aangepast rechtspraak in vecht scheidingen waarin er 1 narcisme heeft.Aanpassing wet zou mooi zijn in omgangsland met kinderen.
Instanties inlichten door media/lezingen/congressen voor hulpinstanties met uitleg wat nps is en hoe te herkennen en te helpen.
Lotgenoten meetings.
We willen ook dat er een overzicht komt van hulpinstanties zoals advocaten/psychologen die weten hoe om te gaan met de slachtoffers maar ook met de narcist.
Zodat de belangen van de slachtoffers echt goed behartigd worden.
We beseffen dat dit een megaklus word.
Uiteindelijk moet het een landelijke dekking worden.
Er is een vereniging opgericht waar we lid van kunnen worden om het kosten dekkend te krijgen.
Er is een voorlopig bestuur.
De insteek nu is dat het bestuur de sturing op zich neemt maar het uiteindelijk een platform word wat door de slachtoffers zelf word gedragen.
Het word een jaren plan maar het begin is er.
Belangrijke info hebben we ook gedeeld met elkaar.
Bij elke rechtbank is er een afd Juridische hulp slachtoffers waar je geholpen kunt worden.
Er is een advocaat in Amsterdam die in deze problematiek goed thuis is Mevr de Wijn te Amsterdam [zelf even googlen]
Jonker Verwij instituut.
Care for Woman
Stichting Zijweg voor psychisch misbruik.
Ik hoop dat ik het wat beknopt heb kunnen weer geven hoe de middag was en wat er op de rol staat.
Greta
Ik had er graag heen gewild maar kon het niet opbrengen, er speelt nog te veel ellende in me leven. Hoe kunnen we lid worden van de vereniging die je benoemd. Er moet zeker wat gaan gebeuren en ik wil me daar ook voor gaan inzetten!
Greta, wat knap van je dat je heen geweest bent.
Bij het lezen van je woorden word ik wel even emotioneel. Gelukkig gaat er het één en ander gebeuren!
Jullie zijn behoorlijk productief geweest. Heeft een ieder een taak op zich genomen? Of ligt dat nu nog bij dhr. Van de Ploeg en een klein groepje mensen?
Janine, dapper van je dat je ondanks je eigen ellende, je wilt inzetten voor jezelf en anderen!
liever een optimist die zich vergist, dan een pessimist die het bij het rechte eind heeft