Graag ontvang ik advies van jullie, want soms zit ik met mijn handen in het haar.
Helaas is het zo gelopen dat ik twee kinderen bij twee vaders heb. Ze zijn echt broers, komen uit dezelfde buik en zo heb ik ze ook altijd opgevoed. Mijn oudste zoon heeft geen contact met zijn bio-vader en heeft mijn vriend (vader van mijn jongste) altijd als zijn vader gezien en ook zo genoemd. Nu nog altijd...
De relatie met huidige vriend is op mijn verzoek beëindigd. Er is enkel een omgangsregeling voor mijn jongste zoon. Die gaat om het weekend naar zijn vader toe en dan is mijn oudste zoon alleen. Mijn oudste zoon vindt het lekker thuis en zal niet spontaan met andere kinderen gaan spelen. Dit doet hij enkel als ik hem aanspoor... Ik heb hier best moeite mee, want zo bekruipt mij het gevoel dat hij best eenzaam is in de weekenden dat zijn broertje er niet is.
Ook doet het mij pijn dat mijn ex maar zeer beperkt er voor hem is (ik kan mijn ex natuurlijk niet dwingen om hem als de zijne op te voeden, maar het is in mijn ogen wel een verschil dat hij mijn oudste zoon kent vanaf dat hij 9 maanden oud is).
Wij komen uit een samengesteld gezin met in totaal 5 kinderen (ex is eerder getrouwd geweest en had 3 kids, ik had mijn oudste en samen hebben we dus de jongste gekregen). Mijn jongste heeft bij mij thuis zijn oudste broer en bij papa thuis nog 3 halfbroers en -zus. Mijn oudste is de enige dus met een andere vader waar hij dus geen contact mee heeft. De andere vier kinderen hebben dezelfde vader!
Dit doet mij pijn soms om mijn oudste zo te zien in het weekend. Ik stimuleer hem om contacten te leggen met buurtgenoten (die ook bij hem op school zitten), maar hij hangt het liefst bij mji in de buurt of vraagt of de tv aan mag (dit doe ik 9 van de 10 keer niet). Ik voel zijn pijn (denk ik), althans ik herken de pijn die ik zelf als kind had. Mijn vader keek ook niet naar mij om Als hij al op bezoek kwam, was mijn broer degene naar wie zijn aandacht uitging. Ik verlangde altijd naar een 'eigen' vader. Helaas lijkt de geschiedenis zich te herhalen...
Gisteravond vertelde mijn zoon mij huilend in bed dat hij zich alleen voelt als zijn broertje weg is, dat hij dan best eenzaaam is. Dat raakt mij.. ik kan moeilijk de hele tijd zijn kameraadje zijn. Ik heb hem ook gezegd dat ik van alles leuks met hem wil ondernemen, maar dat ik dit niet 24/7 kan en wil doen. Hij is 10 en moet ook zelf initiatief daarin nemen. Vandaag moest ik hem weer stimuleren om contact met vriendjes op te nemen om te spelen. Dit heeft hij ook gedaan, maar helaas konden die twee vriendjes niet. Nu hangt hij op de bank...
Mijn stimuleren van hem gaat meer en meer over in 'zeuren', omdat ik maar blijf zeggen dat hij zelf contact met vriendjes moet maken, dat hij zelf initiatief moet nemen, grotendeels zelf ervoor moet zorgen dat zijn leven leuk is, dat wij - ouders - vroeger alleen maar buiten speelden etc.. ik weet dat ik er niet te lang over moet door gaan, maar als ik hem dan zo 'zielig' zie hangen en ik begin, dan kan ik maar moeilijk stoppen. Ik probeer dan door te praten (wat overgaat in zeuren) tot hem door te dringen, hoewel ik weet dat het voor hem niet leuk is. Hij zei gister na weer een zeurende tirade van mij dat het leek alsof ik hem niet leuk vind, alsof ik hem haat. Dat raakte mij nog meer, want dat is totaal niet mijn bedoeling en dat heb ik hem ook gezegd; ook dat ik van hem hou. Daarna vertelde hij dus dat hij zich alleen voelt als zijn broertje er niet is.... Ik moet hem accepteren zoals hij is en dat doe ik grotendeels ook, maar is het zo erg om hem te stimuleren wat meer naar buiten te gaan en wat meer contacten te leggen? Hij zegt dat hij daar niet zo van houdt.. maar als mijn ex hier voor de deur staat, dan springt hij op en vraagt of hij mee mag. (ps mijn ex is in het bezit van een erf waar ze naar hartelust kunnen ravotten, quads rijden etc). Tja, ik snap dat dat leuk is, maar dat hebben wij niet en moeten ze ook accepteren. Mijn jongste kan dus om het weekend daarvan genieten, mijn oudste dus heel af en toe.
Ik wil niet dat hij later eenzaam eindigt of moeite heeft met contacten maken. Op school gaat het goed en speelt hij goed met andere kinderen, maar als de bel gaat, staat hij binnen 2 minuten voor de deur. Hij is gek op lezen, dat heb ik van kinds af aan gestimuleerd en ik lees ze nog altijd voor, maar het lezen lijkt steeds meer een vlucht te worden. Hij komt na school binnen, en verdwijnt even in een boek.
Kortom:
1. hoe ga ik om met het verdriet/de eenzaamheid die hij heeft omdat hij geen vader heeft?
2. hoe stimuleer ik hem om meer contacten te leggen zonder als zeur over te komen?
3. kan ik misschien een andere omgangsregeling voor mijn jongste afspreken waar mijn oudste minder last van heeft (bijv doordeweeks)?
Mijn ex wil nog steeds de relatie voortzetten, maar ik baal er aan de ene kant van dat er dan alleen ruimte is voor mijn oudste zoon. Ik merk dat dat tussen ons in staat, dat ik het hem toch 'kwalijk' neem. Ex gaat heel leuk met hem om en oudste zoon wordt altijd blij als hij ex ziet, maar ja, hij is niet om het weekend welkom zoals onze jongste zoon.
Ik weet me soms geen raad met de situatie. Wil jongste zoon ook niet zijn geluk met zijn vader ontnemen, maar vind het wel pijnlijk dat mijn oudste zoon om het weekend wordt geconfronteerd met een jongste broertje dat naar papa gaat. Daarnaast neemt ex vaak ook 1 of meerdere van zijn kinderen mee als hij onze zoon ophaalt, wat het nog confronterender maakt voor mijn oudste. "zij allen leuk samen en ik blijf alleen achter".
Aub, jullie advies.
Heb je je ex deze situatie al eens voorgelegd en het gevoel van je oudste met hem gedeeld?
Ja, dat heb ik gedaan. Vandaar ook dat ik weet dat hij niet voor hem zal klaar staan als dat hij voor z'n vier andere kinderen doet. Als ik n keertje wegmoet ofzo, zal hij hem heus opvangen, maar structureel elk weekend (zoals hij Co-ouderschapt over zijn andere drie kinderen) of om het weekend zoals met onze jongste wil hij niet. Hij wil zelfs onze jongste niet in co-ouderschap, enkel om het weekend.
Daarnaast heb ik bij alles wat hij extra doet mbt mijn oudste het gevoel dat er iets achter zit, namelijk mij terug krijgen. Ik heb hem al vaker gezegd dat hij iets enkel moet doen omdat hij het mijn oudste gunt, niet omdat hij mij zo hoopt terug te winnen.
Ik begrijp je gevoel en frustratie wel: ik heb zelf drie kindjes van twee vaders. Bij ons is het zo dat de jongste de meest geweldige vader op aarde heeft en de oudste twee een &$#*(@* vader. Dus ik loop op dezelfde manier tegen een ander probleem aan..
Kun je ook niet eens per vier weken met je ex afspreken? Kan je oudste kind niet naar een soort van vaderfiguur in de omgangsweekenden van je jongste? Opa en oma? Iemand die een vaderrol op zich wil nemen en andere dingen met hem kan doen dan jij. Of vooraf al een planning maken? Hier logeert er altijd wel een vriendje of vriendinnetje in de weekenden dat papa het laat afweten. Als je zoon het moeilijk vindt om spontaan iets te regelen, zou je dat een paar dagen vantevoren al vast kunnen leggen. Tenslotte maken we altijd een (redelijk flexibele) planning van activiteiten die we samen in de weekenden doen (zwemmen, film), de overige tijd moeten ze echt zelf invullen. Bij jouw zoon is het misschien handig om juist in de weekenden het huiswerk in te plannen, zodat hij doordeweeks meer tijd overhoudt en de weekenden wat meer gevuld heeft.
Exomama wrote:
Kortom:
1. hoe ga ik om met het verdriet/de eenzaamheid die hij heeft omdat hij geen vader heeft?
2. hoe stimuleer ik hem om meer contacten te leggen zonder als zeur over te komen?
3. kan ik misschien een andere omgangsregeling voor mijn jongste afspreken waar mijn oudste minder last van heeft (bijv doordeweeks)?
Je kunt je zoon helpen door hem te laten praten en zijn verdriet met jou te laten delen. Je kunt hem geen vader geven en ook kun je zijn vader niet vervangen. Je zult hem moeten leren dat dit zijn situatie is en dat hij moet leren om met deze situatie om te gaan.
Hou op met zeuren! Daar wordt hij alleen maar verdrietiger en eenzamer van. Help hem met het zoeken naar mogelijkheden van tijdsbesteding (sport?), maar hou daarmee op als hij niet wilt. Het is niet erg om je te vervelen.. Benut de tijd ook om juist dingen alleen met hem te kunnen doen, zodat hij misschien wel gaat uitkijken naar die tijd met twee. De omgang van je jongste veranderen, lijkt me geen oplossing: ook doordeweeks mist hij een vader en zijn broertje..
wat ben ik blij te lezen dat ik toch niet de enige ben met 3 kinderen van twee verschillende vaders. Ik schaam me rot in de maatschappij, maar de eerste ging vreemd en de ander heeft mij in de steek gelaten tijdens de zwangerschap en wilde abortus. Ik wilde het liefste ook alles perfect.. maar soms loopt het anders helaas.