1Oudergezin
Boem....alles weg in 1 klap....
- Waterval wrote on 14-10-2013 22:12:
Hallo, ik schrijf dit misschien wel een beetje vroeg...maar ik zoek naar.. ja naar wat....ik ben alles kwijt...
Mijn man is helaas maar 56 jaar geworden, en veertien dagen terug uit ons leven gerukt door een aneurysma achter in zijn hoofd.
Gelukkig woont onze dochter nog bij mij thuis, daar ben ik heel dankbaar voor en ze is een geweldig lieve steun.
Maar ik had nog zoveel met hem willen delen en vragen en vertellen....
Wat kan het leven dan in 1 keer veranderen....
We hadden het fijn samen, en hebben gelukkig nog net mooie dingen samen gedaan, daar ben ik echt heel blij om.
Maar hoe ga je hier mee om, heeft iemand hier ervaring mee, en kan me helpen de juiste weg in te slaan?
- srhulsebos wrote on 14-10-2013 22:27:
Het overvalt je. Je leeft in een roes. Mijn man is ook vrij onverwacht overleden. (54 Jaar). Hij was ziek, maar dit hadden we niet voorzien. En dan ben je ineens een half jaar verder. Ongelooflijk. Het is niet te bevatten voor mensen die het niet zelf hebben mee gemaakt. Iedereen kan je ondersteunen, lief zijn, van alles en dat is top, maar.....je zal alleen verder moeten. Ook je kind kan je niet helpen. Die heeft een ander verdriet. Natuurlijk deel je en steun je elkaar en dat is fijn. Je gaat 2 levens leiden. Een leven waarin je je vreselijk voelt en niet verder wilt. Je man vreselijk mist. En een leven waarin je verder gaat. Je oerkracht komt omhoog. Je kan verder, je gaat weer lachen. Maar het zal nooit meer het zelde worden. Sterkte.xx
- Waterval wrote on 15-10-2013 10:36:
Dank je, inderdaad een roes....
Een nare vreselijke droom, waar je uit wilt komen.
Ik kan het allemaal nog niet bevatten....
En denk steeds dat hij zo binnen komt lopen, hij had wisseldiensten, dus ook nacht....
Zelf had ik ook wisseldiensten, soms kwamen we elkaar in de straat tegen...
Het besef is er nog niet echt....
- Jenneke wrote on 15-10-2013 20:49:
Heel veel sterkte met je grote verlies, mijn man is 30 mei overleden aan de gevolgen van longkanker, hij was 58! In je ergste dromen verwacht je dat niet, ik denk erg vaak zoiets van, hoe kan dit nu, dit overkomt mij, dat kan niet waar zijn..hij was nooit ziek, ik mankeerde altijd van alles, zijn ouders zijn erg oud geworden, ik dacht altijd dat mijn man de sterkste was bij ons, en dan loopt het zo af en hoe ga je dan verder?
Ik pak van alles aan, ben zelfs een cursus bridge gaan volgen, maar dan zit ik daar en denk, wat doe ik hier, ik wil hier eigenlijk helemaal niet zijn, ik wil maar 1 ding, ik wil mijn man terug..dat gaat dus niet gebeuren, dus ik blijf maar bridgen, de tijd gaat er in ieder geval mee door..
Fijn dat je, je dochter hebt die je tot steun kan zijn, ik heb een zoon, maar hij kan zijn verdriet niet met mij delen en ik heb daar zoveel behoefte aan! maar toch ieder moet er zelf mee aan de slag! ik heb wel erg veel aan mijn rouwconsulente en ga ook naar een ontspanningstherapeute, ik kan er mijn verhaal kwijt! een heel uur luistert er iemand! voor mij is dat veel waard
Als je wilt kun je mij wel een pbtje sturen, misschien kan ik je ergens mee helpen?
Heel veel sterkte en liefs
Jenny
- Srhulsebos wrote on 15-10-2013 21:29:
Het is nog maar zo kort "waterval" probeer tijd voor jezelf te nemen. Er komt nu heel veel op je af. Doe wat jij en je dochter willen. Niets is fout, alles mag. Geef toe aan je verdriet. Dat mag!! Je gaat nu een achtbaan in van emoties. Helaas dat kan niemand voor je oplossen. Beslis niet te snel. Neem je tijd. Xx
- pip1970 wrote on 15-10-2013 22:01:
Hallo Waterval,
Je denk dat je te vroeg schrijft? Wat je voelt en doet vanuit een behoefte, behoeft absoluut geen uitleg. Wat is te vroeg?
Ik denk dat je je verhaal kwijt wilt, een luisterend oor, een anker om je aan vast te grijpen. Een kreet in de wereld. Het verdriet door een zo'n plotseling verlies is verlammend. Niemand heeft de wijsheid in pacht, hoe ga je hiermee om? Gevoel, van hot naar her, verlamd, leeg, zwaar, moe, leeg ... stil ... boosheid misschien wel, waarom niet bij iemand anders, waarom bij ons? Vanalles kan er door je hoofd gaan. Het is een eenzaam gevoel, zwaar maar ... er komt een moment dat je even weer een nieuwe vorm krijgt, zover is het nog niet, dat moment voel je alleen zelf. Voor nu, hoop ik dat je voldoende mensen om je heen hebt die naar je luisteren, of je in praktische zin ondersteunen als het even niet lukt. Zodat je je even niet helemaal alleen voelt in je verdriet.
Heel veel sterkte !
Pip
- sietske wrote on 31-10-2013 02:52:
Hoi Waterval,
Wat ontzettend, verschrikkelijk, afschuwelijk voor je! En ja, dat heb je al vaker gehoord. Maar vertel nu eens, hoe gaat het NU met je (nog steeds even afschuwelijk,) dat begrijp ik, maar doe ons eens vertellen hoe het met je gaat.........
Hold on, hold on tightly... rise up, rise up, with wings like eagles
- tenny wrote on 31-10-2013 10:39:
Hoi waterval,
De door jou gekozen naam zegt heel veel over hoe het moet voelen voor je. Een hoos van emoties die over je heen zijn gevallen, verloren in alle geweld en krachten in en om je heen. Te jong, te plotseling, te onomkeerbaar... ach meis hoe goed snap ik wat je schrijft.
Mijn man kreeg een hartstilstand, letterlijk was het dat wij het ene moment samen zaten te eten en een minuut later was hij er niet meer, hij werd 58. Ik was toen 52. Het is nu 3 jaar geleden.
Onwezenlijk, niet te bevatten, zo radicaal je leven onderste boven, zomaar zonder aankondiging.
Ook ik heb nog "gelukkig" een dochter bij me wonen, ik zet het tussen aanhalingstekens omdat ik het tegelijk vreselijk vind dat zij haar papa met 15 jaar verloor. Toch is het 'leunen' tegen elkaar, het stilzwijgend weten van elkaar hoe intens dit verdriet is een steun! Zo heb ik het ervaren. Een steun en een verplichting die je stuurt in de overstroming waar je in bent beland.
Mij heeft o.a. het van me afschrijven hier op dit forum me geholpen gedachtes te formuleren, gevoelens te herkennen en stapje voor stapje een richting te vinden.
De waterval waar je in zit is mega krachtig, maar zoals iemand schreef.. de oerkracht om te willen leven komt, als je er ruimte voor kan maken. Niet morgen of overmorgen, maar beetje bij beetje vind je een richting, weet je tegen wie je af en toe kan aanleunen, hervind je je zelf en samen met je kind is het mogelijk om weer te leren overleven, later weer te leven en te genieten.
Voor mij was het eerste halfjaar een diep donker zwart gat waar ik in gevallen was en maar niet op de bodem belandde. Uiteindelijk trof ik de bodem, heb daar ook een poos opgezeten, paar maanden, maar vond het zoooo donker, koud en alleen, dat ik ben gaan zoeken naar een trede van de trap die er toch moest zijn.
Maand na maand zoeken, vechten, een trede vinden, af en toe enorm terug vallend, maar altijd weer vastbesloten dat donkere hol te verlaten. Het kost tijd, onmenselijk veel energie en wilskracht, maar je kan het. Beetje bij beetje...
En nu... drie jaar later?
Schijnt de zon, koester ik wat ik heb gedeeld in de 25 jaar samen, deel dat met mijn dochter, maar heb ik stappen gezet, heel veel gedaan en ben ik een klein jaar geleden heeeeeeel voorzichtig aan een relatie begonnen. Met alles in m'n rugzak, die in het begin zo zwaar was, maar gaandeweg heb ik er wat stenen uit kunnen laten vallen, zodat ie lichter werd. Ik leef, doe, geniet, ben ook nog steeds vol verbonden met het leven van voorheen. Mijn dochter is inmiddels 18 en woont nog steeds thuis... heerlijk om samen foto's te kijken, een DVD op te zetten, zijn stem te horen, verhalen te delen met vrienden en ook binnen mijn nieuwe relatie erover te kunnen vertellen.
Verdriet gaat nooit weg, maar het wordt zachter, handelbaarder en de weg die je gaat lopen (je hebt geen keuze) is vol met obstakels, maar je leert ze te omzijlen, soms een 'rottrap' te geven en dag na dag, vult je leven zich weer.
Vertel hoe je je voelt, vraag hulp, werk met alles wat je in jezelf voelt... gemis, boosheid, in de steek gevoelen laten, verdriet... maar JIJ leeft en dat ga je ook weer voelen!
Weet niet of je er iets mee kunt, maar beter kan ik het niet vertellen!
Voel, doe, laat, huil, scheld...maar leef... leven is het waard om die energie te vinden! Heel veel sterkte!
xxTenny
This is the no-script version of the 1Ouder forum. If you have javascript enabled, please click here.Designed by
SLIM Web Architecture