1Oudergezin
nieuw
- mandy wrote on 17-02-2014 11:09:
Hallo allemaal,
Nieuw op deze site, dus ik zal me even voorstellen.
Ik ben weduwe sinds april 2012,42 jaar jong en heb een zoon van 13 in de tweede klas van de middelbare school.
Ik merk dat er steeds minder mensen overblijven in mijn omgeving om mee te praten. Mijn man is na een ziektebed van ongeveer drie maanden aan een complicatie van de ziekte kanker overleden.
In de eerste weken, maanden staat iedereen voor je klaar, omdat je zielig bent natuurlijk. Daarna worden de contacten steeds minder, mede door mijn eigen schuld, omdat je geen zin hebt in feestjes.
Twee maanden later brak mijn zoon met voetbal zijn been op twee plaatsen, waardoor hij in een rolstoel kwam en overal naar toe gebracht moest worden.
Wat lastig is als je zelf geen rijbewijs hebt en dus afhankelijk van anderen.
Omdat mijn zoon in het laatste jaar van de lagere school zat, was er de musical en ook het schoolkamp.
Hoe moet een jongen mee op kamp als hij niet zelf naar de wc kan of zichzelf douchen of wassen??!!
Juist! Moeders moest mee op kamp. Ik heb er geen spijt van hoor, maar als kind wil je natuurlijk je moeder niet mee.
Hij is mee geweest, maar het is natuurlijk niet zo leuk als je nergens aan mee kunt doen.
Het was niet anders! Ook met de musical kon hij de rol niet spelen waarvoor hij was uitgekozen,omdat hij met de rolstoel niet op het podium kon komen.
Tot overmaat van ramp was de musical van zijn nicht op dezelfde avond en opa en oma waren natuurlijk bij haar, want zij speelde wel mee.(andere opa en oma wonen 700 km van ons vandaan)
Wat had ik een medelijden met mijn jochie!!
Nadat we in de zomer met krukken in de trein(een ramp!) naar opa en oma in Duitsland zijn geweest, heb ik besloten mijn rijbewijs te halen om van al dat gezeur van vragen af te zijn.
En dat heb ik met ruim drie maanden gehaald!!Heerlijk! Ik ben ook gelijk die zomer naar mijn schoonouders gereden!!Zelfs in zeven uurtjes, lekker met het gas erop in Duitsland!
Tja, daarna ben ik zo"n beetje in een gat gevallen. Mijn zoon bleek ADD te hebben en daardoor problemen op school. En het rouwen begon eigenlijk toen pas. En waar was toen iedereen?? Ik heb soms de neiging om tegen de katten en de hond te praten. ik ben een zeur geworden lijkt het wel.
Dat onbezorgde wat iedereen heeft is bij mij ver te zoeken, waardoor je geen lol meer hebt in veel dingen. En mijn zoon is aan het puberen en begrijpt niet helemaal waarom ik soms zo boos ben en nog zo vreselijk zit te janken na twee jaar.
Zo, ik heb het eindelijk eens van mij af geschreven! Bedankt!!
- Indian Summer wrote on 17-02-2014 23:14:
Wat een heftig verhaal, wat heb jij een boel te verstouwen gekregen!
Ja, mijn ervaring met verdriet en hoe je omgeving er mee omgaat is ongeveer gelijk,al is mijn achtergrond anders, ik ben gescheiden en geen weduwe; heb wel twee autistische kinderen.
Men is bereid even te troosten, even te helpen. En dan hup, dóór met het leven.
Zo jammer dat oma en opa het ook laten afweten...
Net als jij probeer ik in mogelijkheden te denken in plaats van moeilijkheden. Ik vind het een supergoed idee dat je je rijbewijs hebt gehaald! Afhankelijkheid is zo vervelend en mensen zijn het snel beu.
En dat gat... Ja, dat is logisch. Je hebt nogal wat meegemaakt en zal ook best wel het nodige met je zoon hebben meegemaakt. En zoals ik al zei: mensen willen graag helpen en luisteren maar verwachten dan wel dat het snel weer óver is.
Dat onbezorgde, het vanzelfsprekendheid van gewoon lekker leuk leven, nee, dat is er niet. Dat heeft me ook veel verdriet gedaan. Je voelt je een buitenstaander terwijl de rest lekker door lijkt te leven. Maar ik heb door de jaren heen wel geleerd dat elk huisje zijn kruisje heeft...
De eenzaamheid is herkenbaar, al begin ik zowaar iets van een sociaal leven te krijgen na vele jaren.
Je bent GEEN zeur! Ook al zullen er best mensen zijn die dat wel vinden, want er wordt nog steeds gedacht dat het leven maakbaar is. Dat is het ook - tot op zekere hoogte. Ik vind dat je al heel hard je best doet om dóór te gaan. Je zoon helpen, hem opvangen omdat oma en opa hem laten zitten, een rijbewijs halen om je eigen boontjes te kunnen doppen, top!
Maar die schouder, hè (en dat hoeft echt geen nieuwe liefde te zijn), iemand die oprecht naar je luistert zonder meteen goedbedoeld advies te geven, iemand bij wie je mag huilen...
Ik heb die gevonden bij een psycholoog. Plat gezegd wordt die er voor betaald om te luisteren ;-) maar al pratende lukte het wel om dingen meer op een rijtje te krijgen en kreeg ik het gevoel dat ik gehoord werd.
Ik leerde toen eindelijk dat mijn emotie er mocht zijn, dat ik mijn verleden niet hoefde te bagatelliseren, dat er op verwerken en rouwen geen termijn zit. Het is een lange weg geweest, vooral omdat er nog andere dingen meespeelden die het extra gecompliceerd maken.
Dat wil ik jou ook adviseren. Zoek deskundige hulp. Ga eerst naar de huisarts en doe je niet flinker voor dan je je voelt. Schaam je niet voor je tranen. Vertel hem waar je mee zit. En dat je hulp nodig hebt om dit te verwerken.
Je bent geen zeur. Het is geen schande. Je hebt gewoon heel veel meegemaakt, heel hard gevochten om vérder te kunnen, jou valt echt niets te verwijten, ook niet als je iemand nodig hebt om e.e.a. te verwerken!
Normal is overrated...
- jolij wrote on 18-02-2014 21:59:
Ach Mandy, wat zwaar! Ik hoop dat je hier steun vindt. Er wordt niet zoveel geschreven op dit moment. Ik wens je veel sterkte.
Verder zonder lief, maar met liefde voor het leven...
- Juke wrote on 18-02-2014 22:37:
Wat goed dat je hebt opgeschreven wat je voelt. Dat kan zo opluchten in een tijd met zoveel verdriet. Ik herken jouw gevoel maar ook wat Indian schrijft; zoek iemand die kan luisteren en je helpen op een manier die past bij jou. Ik vond die deels bij mensen in mijn omgeving, voelde fijn bij herinneringen delen en mijmeren over vroeger en de toekomst. Maar echt onbevangen al mijn gevoelens en gedachten ventileren over weduwe en moeder zijn deed ik ook bij een psycholoog.
Het lijkt nu of we hier collectief lobbyen voor de psych ;-) Maar ik gun je vooral dat je kunt spuien en huilen zonder dat je je een zeur voelt , wat dat ben je niet. Je hebt alle reden om alles te voelen wat je nu voelt! Kop op en hij vol.
Juke.
Je hebt het verleden niet achter je rug maar in je rug.
This is the no-script version of the 1Ouder forum. If you have javascript enabled, please click here.Designed by
SLIM Web Architecture