1Oudergezin
Verdriet, eenzaam, maar toch verder
- Jose wrote on 22-02-2014 23:19:
Hallo, ik ben José.
Helaas (moet ik zeggen, was anders was t n betere situatie) nieuw hier. Ik ben geloof ik niet echt goed in dit soort dingen (forums), maar men zegt dat t helpt met lotgenoten contact te hebben...
Mijn, ons, leven is plots van n gelukkig heerlijk leventje omgeslagen in n hel. 16 maanden geleden werd ons prachtige dochtertje geboren (waar we veel voor hebben moeten doen, na 3 jaar af en aan ziekenhuis bezoeken). Ons geluk kon niet op. Vanaf dat moment werd mijn partner al niet fit (misschien al daarvoor...). Alle symptomen leken op n burnout, en er kwamen steeds meer pijntjes bij. Op 19 augustus kreeg hij n longbloeding en werd bij de spoedeisende hulp geconstateerd dat er kanker in z'n long zat. Dat was n maandagavond. Hij is t zhuis gebleven met allerlei nare onderzoeken. Er was geen tijd/haast geboden, en moest vrijdagochtend meteen geopereerd worden. Kansen waren klein, maar geen andere keus. Ze hebben n long verwijderd, n tumor in t hart verwijderd en weefsel uit de longslagader. De operatie was goed gelukt en de 1e dag ic en 2 e dag mediumcare gingen best redelijk. We hadden n vreselijke week achter de rug, geen tijd voor verwerking, bezinning etc. De 3 e dag kreeg hij t benauwd en moest hij aan de beademing. In de avond werd hij getransporteerd naar zhuis Utrecht, omdat hij aan de long/hartmachine moest. Na 2 maanden vechten, alles door de artsen er aan gedaan te hebben, elke dag slechter nieuws en doodsangsten te hebben doorstaan, moesten we de behandeling stoppen.
Mijn lieve partner (waar ik al 23 jaar samen mee was) en vader van ons prachtige dochtertje (toen 11 maanden) is maar 41 jaar geworden...
En nu... Hij is sinds 19 augustus al niet meer thuis gekomen. Dat is al n half jaar. En sinds 2 oktober is hij overleden, dat is pas n kleine 5 maanden.
Wat doet dit n pijn. Verdriet, eenzaam en vooral de onzekerheid of ik t wel kan en goed doe met die kleine meid. Ik krijg veel hulp van familie, maar t is zo chaotisch in mijn hoofd. Ik doe 'leuk' en 'gezellig' voor mijn dochter, maar t is zwaar. Maar ze is mijn allessie. Voor haar kom je je bed uit, voor haar doe je het. Ik lees de verhalen en krijg t benauwd om te lezen dat rouwen zo lang duurt. Het liefst wil je je ff 3 maanden rot voelen/rouwen en dat dan t rotgevoel weg is. Ik snap dat t niet zo werkt, maar jaren... Ik hoop dat ik t trek. Maar ik moet, voor haar..
Alle praktische dingen zijn nu n groot ding, en de hele nasleep van zaken omtrent overlijden is veel. Daarnaast heb ik t gevoel met bijv. Boodschappen doen etc dat iedereen je aankijkt en denkt van.. Is zij niet van..
Ik hoop dat ik t ga redden, dat ik mijn liefste kleine meid n hele fijne jeugd kan bieden, waar ze niets mist. Ze zal veel over haar vader horen. Er is n mooie site voor haar gemaakt (ipv condoleanceregister). Waar men n bericht aan haar heeft geschreven over haar vader. Zo leert ze hem toch ook n beetje kennen.
Maar god, wat is dit zwaar en zo plots... Ik mis m enorm..
- husseflus wrote on 23-02-2014 01:37:
Lieve Jose,
Wat een ontzettend groot verlies en zo jong nog. Heel goed te begrijpen dat je hem zo ontzettend mist. Fijn ook dat er is gedacht aan de kleine meid om op de manier van een site een stukje herinnering aan haar vader levendig te houden.
De tijd van rouwen is voor iedereen anders. Nu is het allemaal nog zo vers maar laat het gewoon maar over je heen komen. Neem de hulp aan van de mensen die je hulp willen bieden en durf ook hulp te vragen na een tijdje wanneer de hulp die je nu ontvangt afneemt.
Nu denk je nog 'hoe ga ik het allemaal redden en doe ik het allemaal wel goed.' Over een tijdje zul je merken dat je het red en dat je het allemaal prima doet met de kleine meid. Het komt vanzelf en hoeveel tijd daar overheen gaat kan niemand beantwoorden. Ieder verwerkt het op z'n eigen manier.
Ik wil je heel veel sterkte wensen en ik hoop dat het forum je wat verlichting kan bieden. Er zijn hier genoeg ervaringsdeskundige waar je mee kunt delen.
- eric wrote on 12-08-2014 10:55:
jose wat vreselijk, heb zelf mijn vrouw verloren 23 maart. een geknapt vat bij haar hart. ze was 46 en prachtig.
we hebben een dochtertje van zeven. vind het moeilijk te schrijven maar sta er voor mijn gevoel ook alleen voor. de wereld gaat hard door.
heb hetzelfde moet verder voor mijn mooie meisje maar wat is het zwaar,
mij helpt buiten zijn en af en toe een begripvolle volwassene om me heen of iemand die toch bij je wilt zijn omdat je daarvoor ook een leuk mens was.
neemt niet weg dat ik de tranen uit mijn hoofd huil en soms misselijk van angst en zenuwen ben.
je bent niet alleen jose.
- Jose wrote on 16-08-2014 23:24:
Eric, dank voor je bericht en mooie woorden. Ik had gehoopt dat ik de enige was, want dit wens ik niemand toe, ook jou niet. En helemaal moeilijk voor je dat je mooie meisje van 7 dit soort zware dingen van t leven al mee moet maken. Ze heeft al de leeftijd dat ze t beseft en dubbel zo moeilijk voor jou omdat je haar rouwverwerking (sorrieeee voor dit budwoord) er ook bijkrijgt.
Ik merk dat mijn lieve kleine schat ook weer m'n redding is, voor haar moet ik zingen, de deur uit en t leven moet oppakken. Ma ar t is er niet minder zwaar om, aangezien m'n energielevel laag is. Maar t moet, t moet voor haar en voor haar heb ik alle s over.
Volgende week is t n jaar geleden dat m'n partner met spoed naar t ziekenhuis ging, alweer n jaar. En 2 oktober is de zwarte dag. T voelt als de dag van gisteren....
T is gewoon overleven, ik vermoed dat dat voor jou ook geldt. Elke dag is weer n dag voorbij en t verbaast me dat ik er na n jaar nog steeds op m'n benen sta.
Heel veel sterkte de komende periode, en knuffel je meisje maar heel vaak. Ik hoop dat jullie de rust en n bepaald ritme kunnen krijgen. Dat is wat ik mezelf t eerste jaar probeerde aan te wennen. Meer zit er nog niet in. En t belangrijkste, probeer van en met je meisje momenten te genieten (hoe moeilijk dat dat ook is). Want ze worden zo snel groot (cliché 's z'n soms waar en dat wil je niet missen... Ondanks alles...
- jolij wrote on 22-08-2014 12:55:
Dag Jose en Eric,
Nieuwkomers hier op het forum en wat is het stil... Ik kom hier zo heel af en toe nog eens een kijkje nemen want heb hier in de periode dat mijn verlies nog zo vers was erg veel steun gevonden, er zijn vriendschappen ontstaan. Ik weet niet wat te zeggen om jullie te troosten of het beter te maken. Ik kan wel zeggen dat het gat veranderen, beter wordt maar dat kost tijd, heel veel tijd. Lotgenotencontact heeft mij enorm geholpen, weten dat de ander gewoon weet hoe het is. Dat gun ik jullie ook. Stuur me evt een privé-berichtje, dan kijk ik of ik iets voor jullie kan betekenen daarin.
Verder zonder lief, maar met liefde voor het leven...
- keesje wrote on 27-08-2014 09:48:
Hallo Jose (en Eric),
Ben het met Jolij eens, het is stil op het forum. Ik ben hier ooit, bijna 6 jaar geleden, binnengekomen om steun te zoeken en heb toen ook heel veel aan het forum gehad. Het "praten" met lotgenoten is zo belangrijk op de momenten dat je denkt compleet gek te worden. Het is een stuk van het leven waar je niet in wilt zitten, maar gewoon in terecht komt terwijl je niet oplet. Het is ontzettend zwaar en uitzichtloos en het is moeilijk om te geloven van mensen die al verder zijn dan jij op dit moment, dat het "ooit" wat beter zal worden. Daar moet jezelf je weg in zoeken, en doe dat maar eens in je eentje!
Voor mij zijn mijn kinderen een redding geweest, ben door hun niet in de goot terecht gekomen, maar wat had ik er graag in gaan liggen.
Ook mij kan je altijd een priveberichtje sturen.
Warme groet,
Keesje
- Ina wrote on 27-08-2014 16:14:
Het is inderdaad heel stil op het forum.....
Jaren geleden hadden we rond de 2000 leden, en nu zijn het er maar 385.
Veel leden-van-toen hebben nog wel contact met elkaar via Facebook, of IRL.
Ook zijn er leden afgehaakt omdat zij hun leven weer aardig op de rails hebben gekregen.
Voor alle 'nieuwkomers' : Van harte welkom hier!
Ik hoop dat jullie met vragen e.d. hier terecht kunnen.
Er zijn nog altijd mensen die naar jullie willen luisteren, en die tips kunnen geven.
'Innerlijke rust is het hoofdkenmerk van geluk' - de Dalai Lama
- laksa wrote on 01-09-2014 14:19:
Idd heel jammer voor de nieuwkomers dat t niet zo ´levendig´ is hier als toen ik hier kwam, 10 jaar geleden..
Heb erg veel gehad aan de discussies, adviezen, uitjes etc en heb r hele leuke contacten aan overgehouden. Met een deel daarvan heb ik contact via FB nu.
Zit nu zelf in n totaal andere fase, ben inmiddels oma geworden en heb het forum al een tijd niet meer ´nodig´.
Af en toe lees ik hier nog en reageer soms ook nog.
Succes!
01-09-2014 14:20:38 door laksa
- Emma wrote on 01-09-2014 22:09:
Jose, Eric,
Wat afschuwelijk om zo plotseling en zo jong je geliefde te verliezen. Maar wat een kracht en liefde hebben jullie in je, dat je voor je kind zo door kunt gaan.
Mijn verhaal is totaal anders, maar ik weet dat het zwaar is om als je vol bent van verdriet, eenzaamheid, angst toch overeind te blijven voor je kind. Heel veel bewondering voor jullie.
Welkom hier en veel sterkte.
This is the no-script version of the 1Ouder forum. If you have javascript enabled, please click here.Designed by
SLIM Web Architecture