Algemeen
Even voorstellen
- ellen wrote on 22-02-2015 14:24:
Hallo allemaal,
Ik ben Ellen, 47 jaar, moeder van een dochter van bijna 17 en een zoon van 11. In de zomer van 2014 is het besluit gevallen (op mijn initiatief) dat we uit elkaar zouden gaan. Sinds november jl zijn wij gescheiden en ben ik ergens anders gaan wonen, wel in hetzelfde dorp.
Ik heb gemerkt dat, doordat ik de knoop heb doorgehakt na een huwelijk van bijna 23 en een relatie van 28 jaar, men vindt dat ik geen 'recht' heb op verdriet...."Dit wilde je toch!?, voor hém is het pas moeilijk..." Ik merk dat ik er zelf af en toe ook aan begin te twijfelen of ik verdrietig mag zijn, hoewel ik wéét dat het onzin is.
Ook mijn droom, stabiele (gezins)leven en toekomstdromen liggen aan diggelen. En daar bén ik verdrietig om, wat de wereld daar ook van vindt.
Ik vind het niet makkelijk. Partronen die in stand blijven (hoe ga je dat doorbreken?), het loslaten van mensen (teleurgesteld), het ontmoeten van nieuwe mensen, nieuwe vrienden maken en vooral, een stabiel leven rondom de kinderen bieden. In mijn beleving zijn voor dat laatste beide ouders nodig die op 1 lijn zitten. Dat was tijdens onze relatie al niet zo en nu zeker niet, dat maakt het extra lastig wat mij betreft. Máár ik realiseer me dat ik hier doorheen moet en dat tijd veel op zal lossen. Boven alles voel ik me gesteund door de juistheid van mijn besluit. Alles wat er gebeurd rondom of met mijn ex, bevestigd dit.
- 19papa82 wrote on 23-02-2015 23:06:
Beste Ellen,
Het besluit dat je neemt doe je heus niet uit eigen belang. maar ook in het belang van het welzijn van je kinderen. Als de situatie dusdanig is dat het niet meer gaat MOET je soms wel overgaan tot zulke keuzes.Verdriet is menselijk en dus mag ook jij dit hebben en voelen, vrij logisch. Vind het zelf ook wel hypocriet van de mensen die zeggen dat je geen verdriet mag hebben. Dat moet je vooral laten varen.
Zowel voor jou als voor je kinderen en je ex man is het een lastige tijd, maar dat heeft, zoals je zelf al aangeeft. Tijd nodig.
Zolang jij duidelijk je keuze maakt en dus achter dat standpunt staat zijn je kinderen nummer 1. Als dat stabiel en goed zit dan komen julie er wel.
Het verschil wat jij ervaarde met opvoeden en niet op 1 lijn zitten klopt, maar voor zover ik uit ervaring kan spreken vindt dat zijn weg wel, regel het goed op papier en probeer elkaar daarin zeker niet te laten vallen. Maar goed. Geen wijze les maar ook een steuntje in de rug mischien.
Good luck ,,,,,,
- inky wrote on 25-02-2015 03:05:
Degene die de beslissing neemt ligt al heel ver voor op de andere,dat is ook de reden waarom er zo word gereageerd.Ik zat aan die andere kant,donderslag bij heldere hemel met een puber van 16.Ex was altijd weg dus de opvoeding deed ik al alleen.Maar verdriet mag je hebben dat lijkt me normaal,je gaat toch trouwen met het idee voor altijd.Dat valt in duigen dus daar heb je verdriet van.Nu moet je weer opnieuw beginnen in een nieuw leven,ik ben al 5 jaar onderweg en het is lastig.Alles opnieuw opbouwen,proberen alles goed te doen.1 ding heb ik geleerd je kan heel hard je best doen maar met kinderen weet je het nooit.Vertrouw op jezelf en heb vertrouwen in jezelf.Je mag er zijn zo simpel is het.
de aarde heeft wel genoeg voor ieders behoefte, maar niet voor ieders begeerte
This is the no-script version of the 1Ouder forum. If you have javascript enabled, please click here.Designed by
SLIM Web Architecture