ik ben Claudia een alleenstaande moeder van een zoon van 10 en een dochter van 15. Dit al een behoorlijke poos. Ik ben na mijn scheiding hertrouwd geweest maar heb deze lieve man verloren aan kanker. De moed begint mij inmiddels wel een beetje in de schoenen te zakken. Ik ben wel af en toe aan het daten wanneer ik gevraagd wordt. Erg gezellig en vind het fijn om nieuwe mensen te leren kennen. Maar het lijkt er op dat ik mij steeds minder open durft te stellen. Ik heb een eigen zaak met mijn zussen en mag financieel niet klagen. Heb veel lieve mensen om mij heen. En geniet van het leven. En toch bekruipt mij het gevoel dat het leven mij af en toe voorbij vliegt. Ik moet altijd lachen als ik vriendinnen hoor klagen dat hun man avond dienst hebben en dus de kinderen alleen moeten doen. Ik ben trots op mijn routine maar somssss hihi herkenbaar? ik hoop hier herkenning te vinden en vooral leuk te kunnen praten over gelijke situaties. En leuke nieuwe mensen te leren kennen wanneer ik s.avonds alleen op de bank zit en de kids slapen. gewoon gezellig! groetjes claudia
Wanneer ik naar de sterren kijk knipoogt er altijd eentje terug.....♡
Beste Claudia,
herken mij zeker in jou verhaal.
Forum is langzaam aan het uitsterven volgens mij. plaatste weleens wat. Geen reacties.
Jammer. Lijkt me leuk ervaringen uit te wisselen, en gedachtes te delen.
Vriendelijke groet,
19papa82
Hallo Claudia, mijn situatie is iets anders en heb een kleintje van 1, maar mocht je eens willen kletsen, I'm here;-)