Gescheiden vrouw is niet zielig meer1 oktober 2005 door 1Ouder Nu het aantal eenoudergezinnen in Nederland almaar stijgt, hoopt Elsa van der Velde dat de vooroordelen over gescheiden vrouwen langzamerhand verdwijnen.
Toen zij en haar man uit elkaar gingen, had ze zelf ook het akelige visioen dat ze als 'sneu geval' door het leven zou gaan. ,,Want iedereen kent die verhalen over arme alleenstaande bijstandsmoeders die haast niet rond kunnen komen.''
De moeder van een zoon van tien jaar merkte daarnaast dat anderen haar omzichtig benaderden. ,,Ik kreeg extreem veel complimenten toen ik mijn eigen leven weer oppakte. Zo van: wat goed dat dit je lukt, wat goed dat je dat kan. Terwijl ik eigenlijk niks uitzonderlijks deed. Maar goed: ik was nu een apart geval. Een moeder alleen.''
De 38-jarige Elsa van der Velde hoopt dat het beeld van de ploeterende single moeder in de toekomst vervaagt, nu het fenomeen eenoudergezin steeds normaler wordt. ,,We hebben het gelukkig niet meer over een zeldzaam verschijnsel.''
De nieuwste cijfers van het Centraal Bureau voor de Statistiek geven haar gelijk. De laatste vijf jaar nam het aantal eenoudergezinnen flink toe, van 384.000 naar 444.000. Het aantal traditionele gezinnen bleef in die periode gelijk: twee miljoen. De meeste van deze huishoudens hebben dezelfde samensteling als Elsa's: een gescheiden vrouw met kind of kinderen.
Ondanks al die duizenden lotgenoten voelde de Sommelsdijkse zich na haar huwelijksbreuk acht jaar geleden toch alleen. ,,Dat komt ook omdat ik in een dorp op het platteland woon. Hier komen scheidingen nog altijd minder vaak voor.''
Ze startte in die eenzame tijd haar eigen homepage om contact te zoeken met gescheiden moeders elders in het land.
Dat eenvoudige privéprojectje is inmiddels uitgegroeid tot een gelikte site die per dag vijfhonderd unieke bezoekers trekt. Alleenstaande ouders mogen er ervaringen uitwisselen in een forum en ze kunnen er allerhande praktische adviezen opsnorren. Over juridische en financiële regelingen, maar ook over plesante zaken als uitjes en reizen.
Van der Velde, inmiddels voorzitter van de Stichting 1Ouder, ziet zichzelf op dit moment vooral als steun en toeverlaat voor anderen. ,,Maar dat wil niet zeggen dat ik geen problemen heb gekend.'' het huishouden bestieren ging nog wel. Haar ouders die ook in het naburige Middelharnis wonen, konden op haar zoon passen toen zij aan de slag ging als ambtenaar bij burgerzaken.
Ze kon het financieel ook redelijk rondbreien, door de alimentatie te combineren met de inkomsten uit haar eigen baan. ,,Maar wat ik wel echt lastig vond is dat ik alle beslissingen voortaan in mijn eentje moest nemen. Grote beslissingen, zoals de schoolkeuze voor mijn zoon.''
Ze staat er nu sterker voor dan daarvoor. ,,In mijn huwelijk was ik het meegaande type, dat veel overliet aan haar man. Nu moet ik het alleen doen en dat is niet slecht voor me geweest.''
Ze is inmiddels zelfs zo aan haar status gewend dat ze niet eens meer weet of ze nog gemakkelijk zou kunnen samenwonen. ,,Als er een nieuwe liefde op mijn pad komt: leuk. Maar als het niet gebeurt: helemaal niet erg.''
Elsa van der Velde hoopt dat ze anderen kan laten zien dat ze écht geen 'sneu geval' is geworden. 'Want', vindt ze, ,,een gescheiden vrouw ís helemaal niet zielig meer.''
Bron: Algemeen Dagblad, 1 oktober 2005 - Eefje Oomen
| Reacties | Schrijf zelf een reactie  | | 24 oktober 2005 door Caroline | Ook ik voel me niet zielig als gescheiden vrouw, maar complimenten geven me wel een gevoel van trots.
Want als ik zie hoe druk en zwaar mijn leven is met de complete zorg voor 3 kinderen en een baan van 4 dagen, is dat oa. wel wat me op de been houdt.
Het is niet alleen de dagelijkse zorg, maar de totale verantwoordelijkheid, het rondkomen van een laag inkomen en "het er altijd moeten zijn " wat "zielig" maakt. Maar nog meer denk ik het feit dat mijn ex (en met hem nog veel mannen) de verantwoordelijkheid niet pakt,maar wel veel schade heeft aangericht bij ons vieren.
De kinderen kunnen niet met hun vragen bij hem terecht en ik mag het verdriet en de frustraties opvangen.
Nee,gescheiden vrouwen zijn niet zielig, maar wel: supersterk !!! |
| 8 oktober 2005 door joraya | Hoe zielig ben je eigenlijk wanneer je in gemeenschap van goederen bent getrouwd en je aanstaande ex vanaf het moment dat hij de deur uitloopt heel veel schulden maakt, geld uit de zaak haalt, de leveranciers, belasting etc niet meer betaald. Een nieuw leven begint zonder zijn oude leven af te handelen. Niet reageert op herhaalde oproepen van advocaten om de boedel te verdelen, de alimentatie niet betaald, de hypotheek laat voor wat het is en de scheiding vertraagd door geen handtekening te zetten onder stukken. Als aanstaande ex blijf je medeverantwoordelijk voor de schulden, ook al zijn die ontstaan nadat de andere ex vertrokken is en je dus eigenlijk duurzaam gescheiden bent. Ik mag hopen dat we tegenover een coulante rechter komen te staan die niet een fifty fifty verdeling maakt van de schuld. Ik heb namelijk geen enkel deel gehad in het ontstaan van deze schyulden. Maar je doet er niets tegen volgens mijn advocaat. Dit is recht in Nederland. |
| 3 oktober 2005 door mitzi | Zo zal niet iedereen zich voelen, dit is toch erg afhankelijk van de situatie waarin de scheiding is verlopen. Net een jaar gescheiden weet ook ik er nu veel van, maar.....
zielig? NEEN! En veelal zal het woord zielig gebruikt worden door omstanders dan jezelf.
Mijn scheiding is na 30 mnd nog steeds niet afgehandeld, het is slopend en ik moet alle zeilen bijzetten om overeind te blijven, mede ook door andere oorzaken.
Afgelopen zaterdag stond een artikel in een krant dat zelfs nu anno 2005 de jongen/man de voorkeur geeft aan een traditionele huwelijk, man verdient het geld en vrouw bestiert het thuisfront waarop ook nog steeds het taboe op rust dat de vrouw het veel makkelijker, rustiger en vooral minder te doen heeft t.o.v. de man!
Dit is allang achterhaald, maar toch!
Per definitie hoeft een vrouw er niet slechter of bekaaider van af te komen bij een scheiding, maar wat te doen als je ervan overtuigd bent dat je wel degelijk recht hebt op de verdeling, ondanks uitsluitingen, maar helaas hierin niet gesteund wordt door de advocaat? Natuurlijk kan ik naar een andere advocaat, maar is de volgende beter?
Het nodige is ook mis met het rechtssysteem. Is het niet zo dat je alleen met bewijzen iemand ergens toe kan veroordelen?
Ik had en heb keiharde bewijzen om de beweringen van mijn ex te weerspreken en ook ingebracht bij rechtszaken, helaas, de meeste werden van tafel geveegd!
Als vrouw krijg je ook al gauw de stempel, zeker wanneer het om geld gaat, die wil natuurlijk het vel over zijn neus trekken! Die zijn er ook.
Ik voel me hierover niet aangesproken, omdat ik niet uit ben op de helft van zijn vermogen.
Wat ik wil en EIS : rechtvaardigheid!
Zeker na een samenleving van meer dan 30 jaar, het is wreed, schokkend en mensonterend om afgedaan te worden alsof je bestaansrecht 30 jaar lang van geen enkele betekenis is geweest.
Ik ben er stellig van overtuigd dat de scheiding al minstens een jaar geleden afgehandeld had kunnen zijn.
Ik ben niet alleen afhankelijk van de rechters, maar uiteraard van de meest storende factor : mijn ex!
Geld betekent inderdaad : macht en hier maakt hij duidelijk gebruik van.
Hoe wordt eigenlijk de positie, in dit geval van de vrouw, beoordeeld bij een scheiding, als zij (de helft van de huwelijksjaren fulltime gewerkt te hebben) na de geboorte van een kind in gezamenlijk overleg besluit fulltime moeder te willen zijn en dus, in mijn geval een goed betaalde baan, stopt met werken en mijn carriere aan de wilgen hangt?
Heb ik hiermee dan automatisch mijn bestaansrecht, lees financieele invulling, opgegeven???!!!
De scheiding heeft me, ondanks vele nog steeds voortdurende moeilijke periodes, als mens sterker gemaakt en zijn er (oer) krachten naar boven gekomen waar ik het bestaan niet van kende!
Inde Telegraag werd in een artikel de vraag gesteld : "Is het het waard om uit een huwelijk te stappen?" Hoezo???
En, WAT is het waard? Wie beoordeelt dit? En jaaaa...... achteraf .....
Wat een onzin!! Het besluit om te scheiden neem je niet zoals wanneer je opeens trek krijgt in chocola!
Ik behoor tot de oudere generatie, de tendens dat er onder "jongeren" sneller een besluit tot scheiden wordt genomen moge waar zijn, maar heeft ook zo zijn "voordelen": vaak sta je nog midden en niet ver in een arbeidsproces.
Mijn ex wilde mij door de rechter laten opleggen dat ik weer ga werken, niks mis mee, mits er werk te vinden is wanneer je meer dan 18 jr uit het arbeidsproces weg bent geweest en behoort tot de 60ers!
Ik was allang voordat er van een scheiding sprake was, begonnen met solliciteren, helaas, toen maar een studie opgepakt met de bedoeling een zelfstandige praktijk te beginnen.
Dit heb ik moeten stopzetten omdat ik de scheiding aanvroeg en ik van een voorlopig (karig) vastgestelde alimentatie moest leven waarmee ik mijn studie absoluut niet meer kon betalen.
Ik ben blijven solliciteren en nog steeds, het tij zal eens keren, maar voorlopig, al een jaar levend met de dreiging de woning te moeten verlaten,heeft voor mij prioriteit dat ik eindelijk eens mijn leven kan voortzetten!
Helaas, ik heb (nog) geen enkel vooruitzicht wat de toekomst me brengen zan en tegen onrechtvaardigheid blijf ik vechten!
Maar hoe en vooral met wiens hulp?
Ik kan, samen met vele anderen, er een boek over schrijven en inderdaad NIET over hoe zielig we zijn, maar hoe strijdvaardig we kunnen zijn.
Wij vrouwen mogen dan nog steeds bestempeld worden als het "zwakke geslacht" maar laat één ding duidelijk zijn : heeft de man ooit bestaan als er geen VROUW geweest zou zijn???
|
|
Overzicht
Reageren
Artikel schrijven
|