De cavia is dood
26 november 2007
Toen ik een jaar of vijftien, zestien was kreeg ik voor mijn verjaardag cavia`s. Mijn vader had stiekem een grote houtenbak gemaakt. Een vierkant ding op pootjes zodat ze geen last van tocht zouden hebben. Mooi bruin gebeitst, nachthok er in en gaatjes in een van de zijkanten waar het beugeltje voor de drinkfles door kon. Niets vermoedend kwam ik `s middags mijn kamer in en ineens stond daar, in het midden, mijn verjaardagscadeau. Ik noemde ze, heel origineel, Knabbel en Babbel. Knabbel en Babbel bleken van een sterk geslacht, zij bereikten de leeftijd van zeven en negen jaar. Achteraf ben ik er van overtuigd dat dat mede en misschien zelfs wel voorál door de goede zorgen van mijn moeder kwam. Zoals een puber betaamd, was ik vooral in de beestjes geïnteresseerd als ik niets anders te doen had en vond ik het met name leuk om ze zo nu en dan op schoot te hebben en lekker met ze op mijn bedbank te zitten. Niet zelden werd ik `s morgens wakker met een suffige cavia onder mijn dekens ergens in de buurt van mijn grote teen. Het verschonen van het hok was een wekelijks terug kerend drama. Ik dacht er niet aan en als mijn moeder het mij hielp herinneren deed ik het niet, of met de groots mogelijke tegenzin. Het was een heel gedoe om de met cavia-urine doordrenkte kranten en platgewalste en met keutels gemengde houtkrullen uit de bak te scheppen en zo min mogelijk van de viezigheid naast de vuilniszak te gooien. Ik meen dat we die krullen eens in de twee maanden haalden bij de een of andere houtzagerij. Behalve een zorgzame aard heeft mijn moeder ook een neus voor goedkope adresjes. Ik kan me niet meer herinneren wie ze eten gaf. Maar gezien het feit dat ze zo oud zijn geworden, en mijn moeder kennende, hebben zij hun goede leven aan haar te danken. Toen ik trouwde verhuisde de cavia`s met me mee. En ik mag wel zeggen dat ik vanaf dat moment mijn verantwoordelijkheden op me nam. Ze bleven leven. Maar ook in die periode was ‘oma’ een ware steun voor Knabbel en Babbel. Regelmatig nam zij plastic zakjes met restanten van diverse groenvoer mee als zij kwam en gelukkig kwam zij vaak. Niet alleen vanwege de cavia`s overigens, maar voor de beestjes was het wel een prettige bijkomstigheid. Het was grappig om ze te horen piepen als mijn moeder met een knisperend zakje bij de houten bak stond, in de wetenschap dat er iets lekkers uit de lucht zou komen. Hetzelfde geluid dat ze maakten als de ijskast openging. Je zou het niet zeggen, maar het zijn best slimme beestjes, die cavia`s. Cavia`s worden volgens de boekjes niet zo oud en als ze zo`n vier of vijf jaar zijn ga je toch verwachten dat zij het hedendaagse leven zullen gaan verruilen voor een rustig bestaan in de cavia hemel. Aangezien Knabbel en Babbel niet aan die verwachting voldeden, en ik eerlijk gezegd niet veel met ze bezig was heb ik hun enthousiast gepiep ook wel eens gekscherend begroet met “Hallo caafjes! Ga eens dood!” We, mijn moeder en ik, hebben er vaak om gelachen. Want natuurlijk wilden we helemaal niet dat ze dood zouden gaan, maar het zou wel een heleboel zorg en werk schelen….
Uiteindelijk hielden de ouwetjes het toch niet vol en deden zij wat we al geruime tijd hadden gevraagd. Ze gingen dood. Met de tranen in de ogen werden de dappere beestje begraven in de tuin, bruine bak die mijn vader voor ze gemaakt had werd schoongemaakt en op zijn kant in de schuur gezet, onder het motto ‘je weet maar nooit’ en ‘zonde om weg te doen’, hoewel ik eigenlijk geen cavia`s of andere ‘kooi’ beesten meer wilde. Na de scheiding ging de bak mee en stond nog jaren ongebruikt in de schuur.
Gezien bovenstaand stukje geschiedenis was het natuurlijk een stomme zet om Sam voor zijn zevende verjaardag een cavia te geven. Maar wel een weloverwogen stomme zet waarbij ik incalculeerde dat de mama voor het eten geven en het verschonen van de kooi op zou draaien en Sam voornamelijk van het knuffelgedeelte zou zijn. Zo kwam Ted in ons leven. Een piep klein zwartbruin bolletje met pootje dat zijn naam te danken had aan zijn teddybeerachtige vacht. In verband met het jachtinstinct van onze Jack Russel besluit ik de prachtige houten bak die mijn vader ooit maakte niet te gebruiken. Door het gebrek aan een deksel zou het wel eens snel afgelopen kunnen zijn met het caviaatje en dat zou jammer zijn. Er kwam dus ook een nieuw hok. Een jaar lang kon Ted rekenen op de nodige liefde, aandacht en knuffels, en zélfs zo nu en dan een vers bakje voer van zijn baasje Sam. Natuurlijk was die pas zeven en stelde ik niet zulke hoge eisen aan zijn aandeel in de verzorging van het beestje. En eerlijk is eerlijk. Ik vond Ted ook best wel heel erg lief en koddig. Dus behalve dat ik van het eten en drinken was, zat hij ook wel eens bij mij op schoot. Maar toch was Ted best wel een beetje eenzaam. Zo besloten Sam en ik toen we in de plaatselijke dierenwinkel in een glazen kooi een heleboel kleine bolletjes zagen zitten zie veel leken op Ted een jaar terug. Eén bolletje viel in het bijzonder op. Eén en al lang haar in wit en lichtbruin met zo op het eerste gezicht geen voor- en geen achterkant en geen pootjes. Pas toen ik het pluizige ding op de hand van Sam zette bleek dat we inderdaad met een cavia te maken hadden en ging ik voor gaas. Gelukkig was Fred (want dat paste zo leuk bij Ted) ook een mannetje, net als zijn toekomstige maatje. Ik vind cavia`s leuk, maar niet te veel. Eenmaal thuis met de nieuwe huisgenoot maken we de kooi eerst goed schoon. Nieuw zaagsel er in, vers bakje voer en water en dan de twee beestjes tegelijk het hok in. Op hoop van zegen! De beestjes beginnen om elkaar heen te draaien en produceren een raar knorrend geluid, kennelijk bedoeld om vriendschap te sluiten want het mondde niet uit in een gruwelijk cavia gevecht maar in een gezellig samenzijn. Ted en Fred hadden het hartstikke leuk samen en Sam en ik hoefden ons niet schuldig te voelen als er eens een keer niet geknuffeld werd.
Ted en Fred verhuisden mee en werden samengesteld gezin cavia`s. Die vreugde was van korte duur want zoals goede pubers betamen zijn beesten leuk om er bij te hebben maar als het tijd gaat kosten zijn de papa danwel de mama de sigaar. Meer volk in huis betekende dus niet per definitie meer aandacht. Misschien dat er iets vaker dan voorheen in de kooi gekeken werd, maar uiteindelijk had er niemand echt heel veel belangstelling voor en om eerlijk te zijn stond die kooi in de toch al redelijk volle huiskamer behoorlijk in de weg. Het briefje ‘Caafje voeren anders gaat hij dood!’ ten spijt denkt Sam er nog steeds niet aan zijn cavia te voeren en raakt ook het knuffelen in de vergetelheid. L`histoire se répéter. En toch was ik van slag toen ik op een morgen in de kooi keek en zag dat de jongste cavia Fred, nog vóór zijn vierde levensjaar het tijdelijke met het eeuwige verwisseld had. Mijn letterlijke tekst was, snotterend: “Stom beest, wat doe je nou? Jij hebt helemaal er nog geen recht op om dood te gaan!” Alsof hij me zou horen en alsof het iets zou helpen. Er werd een gat gegraven in de tuin, en Fred kreeg daar zijn laatste rustplaats. Sam keek wat beteuterd, en liet en traan, maar niemand was verder écht lang van slag door het heen gaan van dit diertje. Ted ook niet trouwens. Hij leefde rustig voort en leek niet onder de indruk van, of verdrietig om het feit dat hij nu alleen was. En hij hield het lang vol. Hoewel zichtbaar ouder, magerder en langzamer ging alles goed. We waarschuwen Sam wel, voor het geval dat hij Ted een keer dood vindt, dat het beestje erg oud begint te worden en dat hij zich moet voorbereiden op de mogelijkheid. Ook al om te voorkomen dat hij het ooit opgehangen briefje te letterlijk neemt. Geen beest gaat bij ons dood door ondervoeding! Een week geleden dachten we toch dat het echt gebeurd was met hem. Hij zat in een hoekje van zijn kooi en maakte geluiden die ik nog niet eerder van hem gehoord had waarbij hij kokhalzende bewegingen maakte. Iets van tijdelijke aard zo bleek want ondanks dat ik hem de andere dag overleden dacht aan te treffen zat hij op zijn gemak aan wat voer te knabbelen. Tot gisteren. Als Sam halverwege de ochtend de deksel van de kooi haalt om die te gaan verschonen en “O jee!” uitroept vrees ik dat het ineens gebeurd is met Ted. Dat is het niet, maar het overlijden van het caviaatje is wel in aantocht. Hij ligt er sneu bij, op zijn zij, wat te maaien met zijn pootjes. Ik kniel bij de kooi en voel verdriet en berusting tegelijk. Het is in en in zielig om Ted zo te zien liggen, maar tegelijkertijd wisten we wel dat hij toch ook niet het eeuwige leven zou hebben. Dat het een oersterk beestje is blijkt aan de tijd die het in beslag neemt te overlijden. We leggen het ouwe beestje in een doekje in zijn kooi en gaan regelmatig kijken en over zijn kleine koppie aaien. Pas tegen het eind van de middag, als het buiten donker wordt, is hij echt dood. Gijs en ik sjouwen het hok naar de schuur en besluiten Ted de volgende dag te begraven. Inmiddels is dat gebeurd en ligt hij ergens in de buurt van zijn vroegere maatje. Onder een hosta in een hoekje van de tuin. De kooi staat klaar voor het grof vuil. Geen ‘je weet maar nooit’. Ik wil geen beesten in een kooi meer. Ze staan in de weg. Het kost tijd. Het kost geld. Je gaat je er aan hechten en dan gaan ze dood. En dat is toch elke keer weer een beetje verdrietig.
| overige weblog artikelen |
| 9 mei 2012 | Witte chocolademousse |
| 23 april 2012 | Wachten...(Loesis een beetje afgeleid...) |
| 10 maart 2012 | Punt |
| 25 februari 2012 | Egotripper |
| 19 februari 2012 | Wat in mijn kop zit zit niet in mijn kont! |
| 18 februari 2012 | Het mooie seizoen is weer begonnen! |
| 11 februari 2012 | Te weinig tijd, of te veel boekjes? |
| 6 februari 2012 | Ladies and gentleman..... Graag uw aandacht voor.... |
| 5 februari 2012 | Help! Ik ben oud! ;-) |
| 28 januari 2012 | de Boer, Jantje de Boer |
| 1 januari 2012 | Pieker je net, it kom doch oars |
| 22 oktober 2011 | Out Of The Box |
| 9 juli 2011 | Fijne vakantie |
| 30 mei 2011 | Update |
| 20 maart 2011 | Ladies and gentlemen....trrrr....! (Tromgeroffel) |
| 28 februari 2011 | Social media |
| 5 januari 2011 | Go with the flow |
| 24 november 2010 | Erg Kip |
| 16 oktober 2010 | Lastig |
| 12 september 2010 | Ik heb er alle tijd voor |
| 3 september 2010 | Maandag onder het mes! |
| 26 juli 2010 | Koos Werkeloos |
| 15 juni 2010 | Gras |
| 12 mei 2010 | Het ultieme relaxen - sauna |
| 5 februari 2010 | Het zekerst is het onzekere |
| 28 december 2009 | Gewoon doorgaan |
| 20 november 2009 | Iets heel anders... |
| 27 oktober 2009 | Hoe vertel ik het mijn zoon. |
| 17 september 2009 | Moeder ben je voor je hele leven.... |
| 17 augustus 2009 | Niets went zo snel als luxe |
| 17 juli 2009 | Wederopbouw |
| 1 juni 2009 | Even wennen |
| 2 mei 2009 | `Gewoon` puber of opnieuw losgeslagen? |
| 21 april 2009 | Dip |
| 23 maart 2009 | Tijd over, energie voor tien, (te) makkelijk |
| 13 februari 2009 | Medium |
| 18 januari 2009 | Krokussen en narcissen |
| 14 december 2008 | Vier seizoenen |
| 2 december 2008 | Dag lief.... |
| 12 november 2008 | De chemo is niet aangeslagen |
| 22 oktober 2008 | Lichtpuntje |
| 4 oktober 2008 | Gijs is ongeneselijk ziek.... |
| 28 juli 2008 | Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? |
| 21 juni 2008 | I proudly present.... |
| 20 mei 2008 | Kinderachtig? |
| 28 april 2008 | Rinus |
| 31 maart 2008 | ...en soms zit het een beetje tegen. |
| 10 maart 2008 | Bladerdeeg plakt het beste aan de kant waar eerst het velletje zat. |
| 10 februari 2008 | ff niks |
| 22 januari 2008 | Kopen hoeft niet. Winkelen is ook leuk. |
| 9 januari 2008 | Recept voor het opvoeden van pubers |
| 31 december 2007 | Op naar 2008! |
| 24 december 2007 | Zinloos geweld - blijf met je tengels van mijn kind af! |
| 26 november 2007 | De cavia is dood |
| 18 november 2007 | Loes - `Niet zeuren, doorzwemmen Jantje!` |
| 4 november 2007 | Loes - Hondenmens |
| 17 oktober 2007 | Loes - Mijmeringen boven de strijkplank |
| 9 september 2007 | Loes - Ontucht |
| 18 augustus 2007 | Loes - Alles weer normaal |
| 21 juli 2007 | Loes - Een échte vakantie! |
| 23 juni 2007 | Scrapkoorts - Gijs |
| 3 juni 2007 | Niks om aan te trekken |
| 24 april 2007 | Loes - Zorgen |
| 13 maart 2007 | Loes - Samengesteld gezin perikelen.....de ex-vrouw |
| 12 februari 2007 | Loes - Aan de korte riem |
| 13 januari 2007 | Loes - Veranderingen |
| 30 december 2006 | husseflus - het was een prachtjaar... |
| 11 december 2006 | Loes: Ouderdomskwaaltjes en jeugdpuistjes |
| 26 november 2006 | husseflus - de smaak van December... |
| 25 oktober 2006 | husseflus - eens maar nooit weer. |
| 18 oktober 2006 | Loes - Dag vriend |
| 26 september 2006 | husseflus - nieuwe tijden |
| 3 september 2006 | Loes - Vakantie |
| 27 augustus 2006 | husseflus - aan de deur wordt niet gekocht! |
| 8 augustus 2006 | Loes - Hij is kapot! #$%grmbl!#$%^!! |
| 24 juli 2006 | husseflus - playbackshow |
| 18 juli 2006 | Loes - Is er leven na de mobiel? |
| 2 juli 2006 | husseflus - vliegen en doorgaan |
| 26 juni 2006 | Loes - Ik ben het zat! |
| 11 juni 2006 | Loes - leuk buurtje |
| 21 mei 2006 | Loes - Dromen..... ;-) |
| 2 april 2006 | Loes - Never a dull moment |
| 2 maart 2006 | Peter - Carnaval |
| 29 januari 2006 | Loes - Huishouden en huisregels |
| 20 januari 2006 | Peter - Alleenstaand vaderschap |
| 15 december 2005 | Loes - Dreumes van éénmetertachtig |
| 3 december 2005 | Peter - Sinterklaasstress |
| 1 november 2005 | Loes - Samengesteld gezin: moeilijk of anders? |
| 3 oktober 2005 | Gijs - `Medewerker Operations Support m/v` |
| 1 september 2005 | Loes - `Hij is er aan toe.` |
| 7 juli 2005 | Gijs - Omdat ik het zeg! |
| 1 februari 2005 | Loes - 3,4,5,6. - Samengesteld in de ruimste zin van het woord |
| 1 september 2004 | Loes - Echte vrienden |
| 1 juli 2004 | Gijs - Armpjes |
| 1 juni 2004 | Loes - Zomervakantie |
| 1 mei 2004 | Loes - En hoe is dat nu voor de kinderen? |
| 1 april 2004 | Loes - Hier had ik wel zonder gekund... |
| 1 maart 2004 | Loes - Kleine jongens worden groot |
| 1 februari 2004 | Gijs - Eén vader, drie dochters. |
| 1 januari 2004 | Loes - Gelukkig nieuwjaar! |
