Hoe vertel ik het mijn zoon.

27 oktober 2009

Dat ik wil verhuizen is niet echt iets nieuws. De stad hier heeft me nooit helemaal kunnen bekoren. Dat wil zeggen. Leuk om te statten en de diverse leuke winkels te bekijken. Net als elke andere stad maar ook nog best een vriendelijke winkelstraat. Maar verder…..
Het is niet mijn plek. De mentaliteit, ongeïnteresseerd en hard, vaak onvriendelijk en veel, heel veel ‘medelanders’.

Destijds dacht ik het wel te kunnen, het wonen in een stad. Maar na de terreur van een paar plaatselijke boefjes te hebben doorstaan, de 'slechte vrienden' van kennissen van een van de meiden weggejaagd te hebben en een aanklacht van kindermishandeling hebben weerlegt, is het toch nooit wat geworden. Ik woonde in een klein dorpje onder de rook van Tilburg. Een gemoedelijk, voor sommigen waarschijnlijk doodsaai dorpje.
De eerst volgende grote plaats voor winkels die het dorp niet had én stad was onder bus of auto bereik en verder speelde het leven zich in en om het dorp af.
Mijn ouders woonden in hetzelfde dorp en Sam werd door hen twee keer per week opgehaald bij de buitenschoolse opvang en eens per week aten we daar gezamenlijk. Als er wat was stonden we zo bij elkaar op de stoep en als er even wat te kletsen was kon dat ‘live’.
En toen werd ik verliefd…. De rest is bekend.

Nu Gijs er niet meer is en de meiden elk hun eigen kant uit gaan zijn Sam en ik weer als vanouds samen. Het alleen zijn beukt soms op me in als een hamer op een aambeeld. Alleen in een stad waar ik niet wil zijn. Met mensen om me heen waar ik (nog steeds) niets mee heb. In een omgeving die me geen harmonie geeft. Ik wil hier weg. Ik wil (nog steeds) verhuizen.
Maar hoe vertel ik het mijn zoon.

Destijds was het voor hem één groot positief avontuur. Hij wilde wel graag dat opa en oma mee zouden verhuizen. En zou zijn vriendjes daar wel gaan missen. Maar het samen wonen met een vader en drie zussen was voor hem fantastisch! Hij werd gepest, moest zoeken naar en plek in de buurt en wende snel aan de stadse drukte. Nu is het pesten verleden tijd, heeft hij een behoorlijke kennissenkring en weet hij de weg. Bijna zestien en toe aan ‘het uitgaansleven’. Veel van zijn bekenden zijn vrienden van de dochters van Gijs en gezichten uit de stad. En nu met zijn baan bij de Mac is die kring uitgebreid met collega`s. Klasgenoten zijn niet echt zijn vrienden maar horen ook bij de bekende gezichten van de stad. En nu wil ik verhuizen.

Hij was niet blij met mijn mededeling. “Kunnen opa en oma dan niet naar hier komen? Ja, ik snap het wel, en ik snap jou wel, maar ik wil hier helemaal niet weg! Er zit niets positiefs aan voor mij!”
En het kind heeft, zeker van zijn kant af gezien, natuurlijk helemaal gelijk! Al moet hij straks tóch van school wisselen als hij zijn diploma op deze school heeft, de bekende gezichten en de weg weten in de stad blijft dan. Als je gaat verhuizen is álles anders. Wat levert het hem op?

Mijn buurman vertelde dat er wel eens gedeald wordt in onze straat. Daar wil ik helemaal niet in de buurt zitten. De stadse mentaliteit is lang niet altijd even gezellig. En met respect en zonder te generaliseren, maar de mentaliteit en cultuur van de ‘medelanders’ is zó anders..... Levert toch redelijk vaak conflicten en/of misverstanden op. Ik wil hem wel iets anders meegeven. De jeugd in Noord Brabant gaat óók uit. Hij leert de weg daar ook weer kennen. Een nieuwe school levert ook weer nieuwe vrienden op. Hier in de wijk heeft hij geen contacten. Hij legt wel makkelijk contact. Ook daar is een Mac. Maar daar werkt natuurlijk zijn stiefzus en haar vriendje niet. Maar stiefzus is zwanger en zal daar evengoed weg gaan. Zij en haar vriend gaan vadertje en moedertje spelen en hebben verder een druk met vrienden en werk volgepland leven. Sam heeft geen echte vaste vriend of vriendin. Maar dat is zoals ik er tegen aan kijk en natuurlijk is dat een wereld van verschil….. Voor hem betekenen al die soms wat vage kennissen nu alles.

En dan…dan zit ik alleen in een nieuw vreemd dorp. Daar ergens alleen op een plek die bij me past, of hier alleen op een plek die me niet ligt. Dat is de keus. Zoals het vroeger was wordt het ook niet meer natuurlijk. Mijn ouders zijn verhuisd naar België, vlak over de grens. De kans is groot dat ze daar blijven. Oude bomen moet je niet verpoten, om het maar even oneerbiedig te zeggen. Maar ik kan me voorstellen dat ze daar ook niet op zitten te wachten. Maar het zou wel erg fijn zijn, voor hen en voor mij, om dichter bij elkaar te zitten. Heel naïef heb ik me toen niet gerealiseerd dat óók mijn ouders ouder worden en dat ik er dan wil zijn om hen indien nodig een beetje bij te staan. En als je altijd dicht bij elkaar gezeten hebt valt het niet mee anderhalfuur te moeten rijden als je elkaar wil zien. En dat wordt een steeds grotere opgave voor hen. Sam snapt het wel. Maar toch….hij wil het niet.
“Je weet wat je hebt en niet wat je krijgt”?

Drie jaar geleden hebben we ook op het punt gestaan te verhuizen. De kosten, onze banen, de prijzen van de huizen, en vooral de kinderen. Allemaal redenen om het niet te doen. Mijn baan, hoe vreselijk leuk ik het ook heb, kan ook zomaar ophouden te bestaan. Als de gemeente de plannen doordrukt, is er voor mij ook geen plaats meer daar. Dat kan over een half jaar zijn, of over vijf jaar. Een en al onduidelijkheid.

Ondanks dat de stad het niet zou worden voor mij besloten we te blijven. Toen Gijs ziek werd en het toch wel duidelijk werd dat hij snel zou komen te overlijden hebben we het nog besproken. Wat zou ik doen? Ik besloot te blijven. Voor zijn kinderen vooral. Die hadden een depressieve, op zijn minst een labiele moeder. Die kon ik niet zo maar in de steek laten?! Ook dat ging allemaal anders. Ze hebben mij niet nodig die meiden. Niet als zorgende. Niet als steun. Niet eens al leuk en gezellig. Gaan hun eigen weg. En op één na, die mij wel enigszins op de hoogte houd, delen zij niets meer met mij. Hun moeder kan het weer aan. Zij heeft aangegeven mijn hulp ook niet meer nodig te hebben.
Dus Sam is de enige waar ik rekening mee moet houden. En mezelf…

Het lijkt wel, welke beslissing ik ook neem, er wordt iemand gedupeerd. Ik wring me al een paar jaar in bochten door rekening te houden met anderen en me aan te passen aan anderen. Ik geloof niet dat ik dat nog wil. Niet in die mate in elk geval.
Naast de emotionele redenen om te gaan verhuizen zijn er ook wat meer praktische en financiële reden die het juist nu een goed moment maken om het te doen. Als ik wacht tot Sam ouder is en misschien op zichzelf gaat, ga ik natuurlijk niet meer weg hier. Dan wil ik wel bij hem ik de buurt zijn. De huizenprijzen zijn nu wel gunstig om te kopen voor mij. Als je een paar jaar verder bent ziet dat er waarschijnlijk weer heel anders uit. En dan schiet ik ook mijn doel voorbij om iets meer voor mijn ouders te kunnen doen.

Dus ik wil een andere koers kiezen, met het beste voor Sam en mij. Maar hoe doe je dat? Hoe maak ik het leuker voor hem? Hij weet het nét één dag. Nog niet echt de kans gehad om het te laten zaken. De manier waarop ik het vertelde was niet zoals ik had bedacht. Te snel en te weinig tijd voor. Gisteren waren we laat thuis. Heel leuk samen naar het concert van Lilly Allen geweest in de Heineken Music Hal in Amsterdam. Laat thuis. Jammer dat hij zich al niet zo lekker voelde. Hij werd ziek en ging vandaag niet naar school en ik had met een makelaar afgesproken. Die kon ik niet meer afzeggen. Dus even snel vertelt. Later natuurlijk uitgebreid over gehad. Heel volwassen opmerkingen maakt die jongen en tegelijk zie ik een klein kereltje voor me. Dan denk ik: “Ja…..dat is ook zo, voor jou, nu, op dit moment. Je zult het nooit zien zoals ik het zie. Je bent toch maar vijftien, bijna zestien. Een jochie. Hoe maak ik het voor jou nou leuk……”

En tegelijk vraag ik me af hoe anderen dat doen. Er zijn toch wel meer mensen die verhuizen met hun puber? Om welke reden dan ook Is er niemand die er ervaring mee heeft en die daar iets over kan zeggen?.
Zijn mentor is met twee pubers naar Zweden vertrokken. Dat is nog eens verhuizen. Ik had vroeger een vriendin, en Engelse, die met haar man en twee kinderen al in de verschillende uithoeken van de wereld had gezeten. Tot Saoedi-Arabië aan toe! Het leken me geen gestreste kinderen…
Ik ben zelf verhuisd als puber. Woest was ik dat we vertrokken naar een gat en dat mijn beste vriendin en mijn vriendje achterbleven. Maar vanaf dag één had ik het dik naar mijn zin op inze nieuwe stek. Vriendje en vriendinnetje kwamen regelmatig logeren. Ik had binnen de kortste keren ene baan (dankzij mijn moeders bemiddeling maar toch). Niks aan de hand.

Het duurt nog wel even. De voorgenomen verhuizing. Hij heeft nog tijd om te wennen. Er naar toe te leven. Misschien gewoon eens die kant uit gaan en laten zien dat niet in elke stad in Noord Brabant alleen maar ‘suffe boeren met een raar taaltje’ wonen. Eens door leuke dorpjes rijden om het beeld ‘van saai gat’ wat weg te nemen. Hem betrekken bij de verschillende stappen. Samen kijken naar welke opleiding hij dan wil gaan doen. Dat moet toch want hij heeft nog géén idee. En waar die opleiding dan gevolgd kan worden. Misschien is dat wel een waanzinnig leuke school en raakt hij dolenthousiast. Misschien loopt hij wel iemand tegen het lijf tegen die tijd, die hem wel enthousiast kan krijgen voor gitaarles. Het is mij niet meer gelukt maar je weet het nooit. Geeft ook weer aansluiting. Het zou ook wel eens heel erg mee kunnen vallen natuurlijk.

En zo is het een chaos in mijn hoofd en dit een heel chaotische column.

Reacties
Schrijf zelf een reactie
9 november 2009 door Loes	Een dilemma is het zeker, maar toch is de knoop doorgehakt. We gaan verhuizen! Sam reageerde als verwacht en begrijpelijk. Verhuizen vind hij niet zo`n punt, maar hij wil het vertrouwde niet achterlaten. Hij begrijpt het evengoed wel en lijkt al wat aan het idee te wennen. Dat komt ook door de niet eens zo heel negatieve reacties uit zijn omgeving. Zijn stiefzus vertelde zelfs dat Breda een hele leuke stad is om uit te gaan! En dat zij het wel leuk vind om een reden te hebben naar Brabant te gaan! Ze vind het daar zo leuk zei ze... Ik heb haar ene logeer kamer beloofd. Sam keek er van op, maar daardoor toch ook wel iets anders tegen de plannen aan. Waar we precies heen gaan staat nog niet vast. In elk geval niet naar onze vorige woonplaats. We hebben nog ruim een half jaar om aan het idee te wennen, te onderzoeken waar we heen gaan, en verdere plannen te maken. Sam moet eerst zijn examenjaar afmaken. In de tussentijd gaan we maar eens een paar keer een rondje Brabant doen. Plaatsjes bekijken, scholen onderzoeken, grotere steden bekijken. Ik heb geen binding met de plaats waar we nu wonen. Ik heb hier geen echte vrienden, geen club waar ik lid van ben en geen andere persoonlijke banden. M.u.v de stiefdochter, die graag naar Brabant zal komen dan. Sam is ook geen lid van de een of andere club of vereniging, en heeft geen hechte vaste vriendschap. Wel een aardige groep bekende gezichten die hij in het begin zeker zal gaan missen. Dat iedereen mag komen,al dan niet logeren, klonk hem wel goed in de oren. En dat hij gerust kan gaan stappen in deze stad ook. Deze stap net nu er wat rust lijkt te zijn gekomen....dat is waar. Toch kies ik er, om de diverse redenen, tóch voor deze verandering. Als ik het idee zou hebben dat Sam er onder zou lijden zou ik het zeker niet doen. Mijn ouders zijn blij dat wij weer wat dichter in de buurt komen wonen. Niet dat ze het me ooit zouden vragen, maar ook zij vinden anderhalf uur rijden best ver... Er komt dus weer een heel andere periode aan voor ons. Spannend vind ik het wel. En met wat nostalgische en weemoedige gedachten kijk ik zo nu en dan om me heen. Zeker deze maanden, waarin een jaar geleden zo vreselijk veel gebeurde. Verdriet om de korte duur van ons samengesteld gezin en het overlijden van Gijs. Spijt dat dat wat overbleef zo weinig inhoud. Maar met vertrouwen in de nieuwe koers.
28 oktober 2009 door wirijo	Jeetje Loes,echt een dilemma. Wat je schrijft over een keer door wat kleine dorpjes heenrijden,huizen kijken,scholen opzoeken op internet die er in de buurt zijn. Welke clubs zijn er in de buurt. Wonen er nog oude vrienden van je zoon in je toenmalige dorp? Sam,heeft natuurlijk genoeg te verstouwen gehad de laatste jaren net als jij,dit is weer een grote verandering. Hij zit in het examenjaar,is 15,hormonen slaan op hol. Dus niet de makkelijkste periode. Heb je hier al met je ouders over gesproken,misschien geven zij je een heel ander advies. Zit jij zelf ook bij een vereniging of sportclub,laat jij ook vrienden achter? Als ik vanuit mijn hart spreek,zou ik zeggen,wacht tot Sam het huis uit gaat. Geef hem voor nu de rust en stabiliteit,die hij zo hard nodig heeft. Ook al betekent het dat je weer even naar de wens van een ander moet leven.
27 oktober 2009 door harrieman	Oftewel , volg je hart. Grtzz Harrieman

overige weblog artikelen
9 mei 2012	Witte chocolademousse
23 april 2012	Wachten...(Loesis een beetje afgeleid...)
10 maart 2012	Punt
25 februari 2012	Egotripper
19 februari 2012	Wat in mijn kop zit zit niet in mijn kont!
18 februari 2012	Het mooie seizoen is weer begonnen!
11 februari 2012	Te weinig tijd, of te veel boekjes?
6 februari 2012	Ladies and gentleman..... Graag uw aandacht voor....
5 februari 2012	Help! Ik ben oud! ;-)
28 januari 2012	de Boer, Jantje de Boer
1 januari 2012	Pieker je net, it kom doch oars
22 oktober 2011	Out Of The Box
9 juli 2011	Fijne vakantie
30 mei 2011	Update
20 maart 2011	Ladies and gentlemen....trrrr....! (Tromgeroffel)
28 februari 2011	Social media
5 januari 2011	Go with the flow
24 november 2010	Erg Kip
16 oktober 2010	Lastig
12 september 2010	Ik heb er alle tijd voor
3 september 2010	Maandag onder het mes!
26 juli 2010	Koos Werkeloos
15 juni 2010	Gras
12 mei 2010	Het ultieme relaxen - sauna
5 februari 2010	Het zekerst is het onzekere
28 december 2009	Gewoon doorgaan
20 november 2009	Iets heel anders...
27 oktober 2009	Hoe vertel ik het mijn zoon.
17 september 2009	Moeder ben je voor je hele leven....
17 augustus 2009	Niets went zo snel als luxe
17 juli 2009	Wederopbouw
1 juni 2009	Even wennen
2 mei 2009	`Gewoon` puber of opnieuw losgeslagen?
21 april 2009	Dip
23 maart 2009	Tijd over, energie voor tien, (te) makkelijk
13 februari 2009	Medium
18 januari 2009	Krokussen en narcissen
14 december 2008	Vier seizoenen
2 december 2008	Dag lief....
12 november 2008	De chemo is niet aangeslagen
22 oktober 2008	Lichtpuntje
4 oktober 2008	Gijs is ongeneselijk ziek....
28 juli 2008	Weet je wat ik zie als ik gedronken heb?
21 juni 2008	I proudly present....
20 mei 2008	Kinderachtig?
28 april 2008	Rinus
31 maart 2008	...en soms zit het een beetje tegen.
10 maart 2008	Bladerdeeg plakt het beste aan de kant waar eerst het velletje zat.
10 februari 2008	ff niks
22 januari 2008	Kopen hoeft niet. Winkelen is ook leuk.
9 januari 2008	Recept voor het opvoeden van pubers
31 december 2007	Op naar 2008!
24 december 2007	Zinloos geweld - blijf met je tengels van mijn kind af!
26 november 2007	De cavia is dood
18 november 2007	Loes - `Niet zeuren, doorzwemmen Jantje!`
4 november 2007	Loes - Hondenmens
17 oktober 2007	Loes - Mijmeringen boven de strijkplank
9 september 2007	Loes - Ontucht
18 augustus 2007	Loes - Alles weer normaal
21 juli 2007	Loes - Een échte vakantie!
23 juni 2007	Scrapkoorts - Gijs
3 juni 2007	Niks om aan te trekken
24 april 2007	Loes - Zorgen
13 maart 2007	Loes - Samengesteld gezin perikelen.....de ex-vrouw
12 februari 2007	Loes - Aan de korte riem
13 januari 2007	Loes - Veranderingen
30 december 2006	husseflus - het was een prachtjaar...
11 december 2006	Loes: Ouderdomskwaaltjes en jeugdpuistjes
26 november 2006	husseflus - de smaak van December...
25 oktober 2006	husseflus - eens maar nooit weer.
18 oktober 2006	Loes - Dag vriend
26 september 2006	husseflus - nieuwe tijden
3 september 2006	Loes - Vakantie
27 augustus 2006	husseflus - aan de deur wordt niet gekocht!
8 augustus 2006	Loes - Hij is kapot! #$%grmbl!#$%^!!
24 juli 2006	husseflus - playbackshow
18 juli 2006	Loes - Is er leven na de mobiel?
2 juli 2006	husseflus - vliegen en doorgaan
26 juni 2006	Loes - Ik ben het zat!
11 juni 2006	Loes - leuk buurtje
21 mei 2006	Loes - Dromen..... ;-)
2 april 2006	Loes - Never a dull moment
2 maart 2006	Peter - Carnaval
29 januari 2006	Loes - Huishouden en huisregels
20 januari 2006	Peter - Alleenstaand vaderschap
15 december 2005	Loes - Dreumes van éénmetertachtig
3 december 2005	Peter - Sinterklaasstress
1 november 2005	Loes - Samengesteld gezin: moeilijk of anders?
3 oktober 2005	Gijs - `Medewerker Operations Support m/v`
1 september 2005	Loes - `Hij is er aan toe.`
7 juli 2005	Gijs - Omdat ik het zeg!
1 februari 2005	Loes - 3,4,5,6. - Samengesteld in de ruimste zin van het woord
1 september 2004	Loes - Echte vrienden
1 juli 2004	Gijs - Armpjes
1 juni 2004	Loes - Zomervakantie
1 mei 2004	Loes - En hoe is dat nu voor de kinderen?
1 april 2004	Loes - Hier had ik wel zonder gekund...
1 maart 2004	Loes - Kleine jongens worden groot
1 februari 2004	Gijs - Eén vader, drie dochters.
1 januari 2004	Loes - Gelukkig nieuwjaar!